Adres: 328 Greenland Blvd. Death Valley, CA 92328
Ondanks het feit dat ik al redelijk vaak naar Amerika op vakantie ben geweest heb ik pas heel weinig Nationale Parken in dat land bezocht. Mijn voorkeur gaat uit naar grote steden en pretparken en natuur staat tijdens mijn vakantie niet op de eerste plaats. Het eerste grote Nationale Park dat ik bezocht was de Grand Canyon, het maakte destijds wel de nodige indruk op me, maar uiteindelijk zag ik het toch als een hele hoop steen. Tijdens mijn afgelopen reis naar Las Vegas wilden we echter ook één dag gebruiken om een Nationaal Park te bezoeken. We hebben lang getwijfeld tussen Zion NP en Death Valley NP, en na veel wikken en wegen hebben we uiteindelijk voor het laatste Nationale Park gekozen. Het leek vrijwel iedereen interessant om Death Valley te bezoeken en bovendien konden we op de terugweg ook nog even langs het Red Rock Casino.
Death Valley NP ligt op de grens van Nevada en Californië, ten oosten van de Sierra Nevada, het is een grensgebied tussen het dorre Great Basin en de Mojave woestijnen. Het park beschermt de noordwestelijke hoek van de Mojavewoestijn en bevat een uiteenlopende woestijnomgeving van zoutvlaktes, duinen, badlands, valleien, canyons en bergen. Het is het grootste Nationale Park in de lagere 48 Verenigde Staten van Amerika en is uitgeroepen tot een International Biosphere Reserve. Ongeveer 91% van het park bestaat uit wildernisgebied. Het is de heetste, droogste en laagste NP van alle Nationale Parken in de Verenigde Staten. Het park is de thuisbasis van vele soorten planten en dieren welke aangepast zijn aan de harde woestijnomgeving.
Vanuit het Excalibur Hotel & Casino vertrokken we vroeg in de ochtend naar Death Valley. Na een korte ontbijt-stop in Pahrump, waar ik eerder over heb beschreven, reden we verder naar het Nationale Park. De weg vanuit Pahrump naar het bezoekerscentrum van Death Valley was erg uitgestrekt, veel verkeer kwamen we onderweg niet tegen en er waren ook nergens restaurants of benzinestations te vinden. Ik vond het wel een hele mooie weg om te rijden, de omgeving was schitterend met de hoge bergen, dorre vlaktes en het vele zand. Ik had dat zelf nog nooit zo met mijn eigen ogen gezien, ik kende het wel al van foto's en filmpjes van YouTube en Amerikaanse internetsites, maar was er toch wel van onder de indruk.
De totale rit naar Death Valley duurde ongeveer 2 uur en 15 minuten, voor mijn gevoel leek de tijd echter sneller te gaan. Dat kwam vooral doordat ik mijn ogen uitkeek vanwege de omgeving en de lol die we met zijn allen beleefden in de auto. Op een gegeven moment kwamen we langs een bord waarop de tekst "Entering Fee Area, Pay Entrance Fee At: Furnace Creek Visitor Center - Information Kiosk", dit betekende dat we Death Valley in reden. Het duurde nog wel even voordat we daadwerkelijk bij het bezoekerscentrum aankwamen. Wel zagen we al snel een mogelijkheid om onze auto te stoppen en te parkeren. Veel andere toeristen hadden dat ook gedaan en we waren benieuwd wat er op die plek was te zien.
We waren bij het Zabriskie Point gearriveerd, enkele borden stonden opgesteld met teksten over Borax Mining (borax mijnbouw) en het verkennen van de Badlands. We liepen een berg op omhoog en kwamen bij een uitkijkpunt terecht. Het uitzicht wat er vanaf dat punt werd geboden was schitterend, overal waar we om ons heen keken zagen we pastelkleurige golvende duinlandschappen, waar zo goed als niks op leefde. Ik vond het mooi om te zien, maar raakte ook al snel gewend aan het uitzicht, waar ik niet snel aan gewend raakte was de hitte op het punt. Ik merkte dat ik al aardig begon te zweten en dacht eerst dat het kwam door de klim naar boven, maar mijn conditie was niet slecht, dus daar kon het haast niet aan liggen. Toen ik las dat het Zabriskie Point één van de heetste plekken op aarde was snapte ik gelijk waarom ik het zo warm had.
Vanuit het Zabriskie Point gingen we verder op weg naar de Furnace Creek Ranch, waar ik een andere keer over zal schrijven, en kwamen vervolgens bij het Furnace Creek Visitor Center terecht. We parkeerden onze auto en liepen naar het bezoekerscentrum. Aan de buitenkant hing de grote plattegrond van het park en we bepaalden een route welke we zouden gaan rijden. Vervolgens betraden we het bezoekerscentrum en zagen een grote maquette waarop het gehele Nationale Park was afgebeeld. Opgezette steenbokken stonden op rotsen en aan de wanden hingen allerlei borden waarop informatie over Death Valley was geschreven. In het bezoekerscentrum was tevens een klein museum over het park aanwezig, in dit museum hebben we even rondgelopen en vervolgens zijn we op weg gegaan naar het volgende punt in het Nationale Park.
De volgende stop maakten we bij de Golden Canyon Trail, in eerste instantie wilden we een wandelroute nemen in het rode gesteente, maar na enkele tientallen meters in de hitte gelopen te hebben besloten we dat we het wel geloofden en gingen vervolgens terug naar de auto. We waren ook niet echt voorbereid op een flinke wandeling. We vervolgden onze weg en kwamen uit bij het Badwater Basin, met 85,5 meter onder zeeniveau een van de laagste punten van de aarde. Op borden was het ontstaan van Death Valley beschreven en toen ik al die informatie aan het lezen was kreeg ik het weer net zo warm als eerder bij het Zabriskie Point. Wat een hitte zeg, ik las dat het in juli op die plek wel 57 graden Celsius kon worden en was benieuwd wat de temperatuur op dat moment was.
Het Badwater Basin was een kleine poel welke ontstaan is uit een bron vlak naast de weg. De grote hoeveelheid zout uit de omliggende bekken heeft ervoor gezorgd dat het water in de poel niet drinkbaar is, vandaar de naam "Badwater". We konden niet meer bij de poel komen, omdat er een houten vlonder was gebouwd met een touw ervoor, die de poel zou moeten beschermen. Het was echter heel eenvoudig om over het touw heen te stappen, maar gelukkig had iedereen respect voor de natuur en alle mensen bleven netjes op de vlonder staan. Het gebied buiten de poel bestond vooral uit zout, zo ver als ik kon kijken zag ik zout. We liepen een stuk over de zoutvlakte en het voelde heel vreemd aan. Natuurlijk heb ik het ook even geproefd en het was inderdaad erg zout. Het was voor het eerst in mijn leven dat ik zo'n grote zoutvlakte heb gezien.
Nadat we met z'n allen weer terug in de auto waren reden we door naar Devils Golf Course, we wisten eigenlijk niet of dat we met de huurauto over het onverharde gedeelte mochten rijden, maar omdat we anders niet bij de parkeerplaats konden komen deden we het toch maar. De Devil's Golf Course was een zeer grote vlakte bedekt met een dikke laag steenzout. De vlakte is door de vele jaren heen geërodeerd door water en wind, grote brokken steenzout lagen op de uitgestrekte vlakte bij elkaar. De zoutlaag is in het verleden afgezet door meren, waaronder het verdwenen Lake Manly dat 130 km lang was en op sommige plaatsen zelfs 180 meter diep. Vanuit de Devil's Golf Course hadden we ook een goed zicht op de bergen, het was heel apart om te zien dat sommige bergtoppen bedekt waren met een laag sneeuw, terwijl het op het punt waar wij stonden vrij warm was.
Na het verlaten van de Devil's Golf Course reden we door naar Artist Drive, een eenrichtingsweg langs en door allerlei gekleurde gesteentes. Dit was een erg mooie route, waarbij we af en toe echt goed uit moesten kijken hoe we reden en dat we niet tegen het gesteente aankwamen. Onze auto was namelijk behoorlijk groot, en dat was op die route niet echt heel erg handig. Inmiddels waren we alweer flink wat uurtjes onderweg, we hadden genoeg indrukken opgedaan van het park en besloten dat het een mooie tijd was om Death Valley te gaan verlaten en op weg te gaan naar het Red Rock Casino. We hebben dus maar een gedeelte van Death Valley gezien, maar voor het hele park hadden we denk ik nog wel een nachtje en extra dag moeten blijven. Toch denk ik dat ik voldoende van het park heb gezien, ik vond vooral de zoutvlaktes en de uitgestrekte landschappen van het park erg indrukwekkend. Met de hitte viel het uiteindelijk ook nog wel mee, gelukkig was ik er niet in juli, want dan had ik denk ik wel iets anders getypt.
Zie hieronder nog een flink aantal foto's welke ik in Death Valley NP heb gemaakt:
