Adres: 3850 S Las Vegas Blvd, Las Vegas, NV 89109, Verenigde Staten
Buca di Beppo is een keten van restaurants die Italiaans- Amerikaanse gerechten serveert. Het eerste restaurant werd in 1993 geopend in Minneapolis, onder de naam Buca Little Italy. 5 jaar later kreeg het restaurant de naam Buca di Beppo. Het is wat anders dan de Italiaan zoals wij die in Nederland kennen, omdat er aan het eten toch een grote Amerikaanse draai wordt gegeven. In Amerika zijn er op dit moment een kleine 100 vestigingen van het restaurant te vinden en dit aantal is verder aan het groeien. De keten is onderdeel van Buca Inc. wat op haar beurt weer onderdeel uitmaakt van Planet Hollywood International, Inc, welke de Buca di Beppo-keten in augustus 2008 gekocht heeft voor een bedrag van $28.5 miljoen Dollar.
Toen de groep compleet was (6 man in het totaal) liepen we rustig naar het restaurant toe. We waren er al vaak langsgekomen en wisten dus precies hoe we moesten lopen. We werden welkom geheten door fel gekleurde neonverlichting en de hostess van het restaurant vroeg met hoeveel man we waren. Toen we vertelden dat we met z'n zessen waren werd er even nagedacht waar we konden gaan zitten. Op een gegeven moment mochten we met de hostess meelopen naar onze tafel en ik maakte gelijk wat foto's van het restaurant. Het restaurant was in dezelfde stijl ingericht als de restaurants van Buca di Beppo in New York en Honolulu, waar ik eerder was geweest. Overal waar je keek hingen plaatjes en foto's van bekende Italianen, Italiaanse voetbalclubs, verschillende heiligen en de Paus. Het was vrij rustig in het restaurant en daarom verbaasde ik me dat we in eerste instantie toch even moesten wachten op een vrije tafel.
We kregen een ronde tafel toegewezen welke slechts voor een gedeelte was opgedekt, er moest namelijk nog voor één persoon bestek en een placemat worden geregeld, maar dat gebeurde gelukkig snel. We kregen de menukaarten uitgereikt en nadat er gevraagd werd wie er al eens in Buca di Beppo was geweest (alleen ikzelf op dat moment) werd er uitleg gegeven over de omvang van de porties van het restaurant. Kleine porties waren voor 2 tot 3 man en grote porties voor ongeveer 5, dat dacht de serveerster tenminste. We waren met 6 redelijk grote eters en dus moesten we maar even goed nadenken wat we wilden gaan bestellen. We bestelden wel alvast wat te drinken, namelijk een bucket (emmer) met een vijftal flesjes Peroni Nastro Azzurro bier en een flesje Rebel IPA bier (die was voor mij).
We overlegden met elkaar wat we zouden gaan doen. Een aantal mensen hadden trek in lasagne en een aantal anderen wilden graag spaghetti eten. We besloten dan ook om een grote portie lasagne en een kleine portie spaghetti met gehaktballen te bestellen. Een van de twee jongens die spaghetti wilde hield niet van tomatensaus en kaas en daarom werd er gevraagd om de saus apart te serveren. Omdat we dachten dat de door ons bestelde gerechten niet genoeg voor ons zouden zijn bestelden we er ook nog een grote portie (Mozzarella) Garlic Bread (knoflookbrood met en zonder gesmolten mozzarella) bij. De serveerster vertelde dat het waarschijnlijk teveel voor ons zou zijn, maar daar waren we het niet mee eens. Van de vorige keren wist ik wel nog dat de porties inderdaad aanzienlijk waren, maar goed met deze groep moest alles eigenlijk wel op gaan komen.
Na een tijdje gewacht te hebben werden de gerechten geserveerd. Ik moest lachen om de omvang van de lasagne, die was zo groot als mijn onderarm. Het zag er echter wel heel erg lekker uit en eigenlijk had ik er ook wel vertrouwen in dat hij op zou komen. Het knoflookbrood werd in een rieten mandje geserveerd en daar begon ik ook al van te watertanden. Wat ik er minder lekker uit vond zien was de droge spaghetti met een beetje kruiden erop. De saus en de gehaktballen waren natuurlijk apart geserveerd, dus er kon nog wel iets lekkers van worden gemaakt. We sneden de lasagne in een viertal stukken en verdeelden het over onze borden. Uiteindelijk vielen de porties nu wel mee. De stukken knoflookbrood gebruikten we onder andere om de overgebleven tomatensaus van het grote bord af te halen en op te eten. Het smaakte allemaal uitstekend.
Het bord van de jongen die niet van tomatensaus hield zag er een stuk minder lekker uit. Droge spaghetti met daarnaast een in stukken gesneden gehaktbal kon mij niet echt bekoren. Gelukkig hoefde ik het zelf niet op te eten. Toen we aan hem vroegen of het lekker was bevestigde hij de vraag gelukkig wel. Ach ja, als hij het maar lekker vond toch. Hij vond zelfs dat er te weinig spaghetti was geserveerd, misschien hadden ze met zijn tweeën dan toch ook een grote portie moeten bestellen. Ik denk dat die portie ook nog wel was opgekomen, want op een gegeven moment waren al onze borden namelijk helemaal leeg. Ik vond het best een goede prestatie van ons, vooral ook omdat we met een paar man een uurtje daar voor nog sushi hadden gegeten. De serveerster kwam aangelopen en keek met grote ogen naar onze leeggegeten borden, volgens mij vond ze het erg knap van ons.
Voorafgaande aan de reis was ik lid geworden van de eClub van Buca di Beppo en zodoende had ik een groot aantal coupons in mijn e-mail binnengekregen. De coupon welke de meeste korting gaf had een waarde van $ 15,00 Dollar, deze coupon leverde ik in bij de serveerster en even later kregen we de rekening minus de korting uitgereikt. We moesten in het totaal iets meer dan $ 100 Dollar betalen, dat vond ik een laag bedrag voor ons zessen samen, vooral ook gezien de hoeveelheid dat we gegeten hadden. Ik vond het weer heerlijk en blijf Buca di Beppo een van mijn favoriete Italiaans-Amerikaanse restaurants vinden. Ik denk dat ik in de toekomst best nog wel een keer bij een andere vestiging van de keten zal gaan eten.
