Adres: 265 Massachusetts Ave, Cambridge, MA 02139, Verenigde Staten
De omgeving van Boston staat onder andere bekend om de wereldberoemde universiteiten Harvard en MIT (Massachusetts Institute of Technology). Het leek me leuk en interessant om bij de beide opleidingscentra te gaan kijken, maar ik wist voorafgaande aan de reis nog niet wat er allemaal mogelijk was. In het digitale boekje, dat bij de Go Boston Cards was meegeleverd, las ik dat de toegang tot een aantal activiteiten binnen zowel Harvard als MIT bij de kaarten was inbegrepen. Zo konden we onder andere “gratis” naar het MIT Museum gaan en van die mogelijkheid wilden we graag gebruik maken. Het leek me vooraf een erg interessant museum, al wist ik eigenlijk niet eens wat ik er van moest gaan verwachten en of er echt technologische ontwikkelingen zouden worden getoond. Ik plande het bezoek aan het MIT Museum in op de dag dat we toch al in het plaatsje Cambridge waren om Harvard te bezoeken en zo konden we alles in die buurt mooi op één dag doen.
Het MIT Museum, welke is opgericht in 1971 door Warren Seamans, is gevestigd aan het Massachusetts Institute of Technology in Cambridge, Massachusetts. Het bevat collecties holografie, technologie-gerelateerde kunstwerken, kunstmatige intelligentie, robotica, maritieme geschiedenis en de geschiedenis van MIT. Het doel van het museum was in het begin om historische artefacten en documenten welke verspreid waren over MIT te verzamelen en te bewaren. In 1971 heette het museum nog "MIT Historical Collections", maar in 1980 heeft het de huidige naam gekregen. Sinds dat moment is er begonnen met het ontwikkelen van tentoonstellingen en educatieve programma's voor zowel de MIT-gemeenschap als de samenleving in het algemeen. De missie van het museum is gericht op het betrekken van de bredere gemeenschap bij de wetenschap, technologie en andere gebieden van MIT, op een manier die de wereld het best zal dienen in de eenentwintigste eeuw.
Na enkele metroritjes en een wandeling kwamen we bij het MIT Museum aan. Ik had verwacht dat het gebouw er futuristisch uit zou zien, maar dat bleek niet het geval. De buitenkant van het museum zag er zelfs wat somber uit, met een aantal zwart-wit-foto’s en afgeplakte ramen. We liepen het gebouw in en werden welkom geheten door een dame achter een bureau. Na het scannen van onze Go Boston Cards kregen we toegang tot het museum en we besloten om eerst even op de begane grond rond te kijken. Bij de expositie in dit gebied werd de 50ste verjaardag van het MIT-center voor geavanceerde visuele studies (CAVS) gevierd. Er werden een aantal werken van CAVS-onderzoekers, kunstenaars, studenten en professoren getoond, zoals bijvoorbeeld een aantal vreemde puntige opblaasbare sculpturen, maar ook een man welke gemaakt was van aluminiumfolie en ook een houten modulaire ritmemachine. Ik keek er even naar maar wist niet zo goed wat ik er van moest vinden.
We besloten om de roltrap naar boven te nemen en kwamen uit bij de expositie Lighter, Stronger, Faster: The Herreshoff Legacy. Dit was een tentoonstelling over de nalatenschap van de invloedrijke scheepsingenieur Nathaneal Greene Herreshoff, die een ongekende impact heeft gehad op het maritiem ontwerp en engineering van schepen, waarmee steeds sneller kon worden gevaren. Voorbeelden van schepen en boten werden getoond en er werd uitleg gegeven over hoe bepaalde snelheden door middel van de vorm van de boot en de ligging in het water kunnen worden bereikt. De Hart Nautical Gallery was daar een aanvulling op, de ontwikkeling op het gebied van “ocean engineering” aan het MIT sinds het begin van de 20e eeuw werd daarbij getoond. Het onderdeel “Ship Models: The Evolution of Ship Design” liet de verandering in schepen zien en daar heb ik een lange tijd bij staan kijken. Alles was goed en mooi gedetailleerd en daardoor erg interessant om naar te kijken.
Het volgende onderdeel waar we naartoe gingen was de expositie Gestural Engineering: The Sculpture of Arthur Ganson. De kinetische sculpturen behoren tot de meest geliefde stukken van het MIT Museum en ik was erg benieuwd wat ik er aan zou gaan treffen. Het waren interactieve creaties, waarbij we bijvoorbeeld op een pedaal moesten drukken of ergens een slinger aan geven, en vervolgens kwamen de machines in beweging. Overal kon omheen worden gelopen, zodat je een volledig beeld van het werk had. Bij elk stuk was een tekst van de kunstenaar Arthur Ganson geschreven. Deze bewegende stukken vond ik zeer bewonderenswaardig om te zien. Het proces van de eerste stap tot aan de daadwerkelijke beweging van het volledige werk was zeer vakkundig in het werk gezet en ik vond het erg knap wat Arthur Ganson allemaal heeft weten te ontwikkelen. Ik was geïntrigeerd door de gehele expositie en heb de bewegingen van alle stukken een tijdje gevolgd.
De expositie waar we daarna terecht kwamen had de naam The Beautiful Brain: The Drawings of Santiago Ramón y Cajal. In dit gedeelte van het museum werden hersenstekeningen getoond welke door de kunstenaar en tevens grondlegger van de moderne neurowetenschappen Santiago Ramón y Cajal waren gemaakt. De hersentekeningen waren mooi en erg gedetailleerd, de hersenstructuur en de functie daarvan waren op een bepaalde manier geïllustreerd, zodat er duidelijk werd gemaakt hoe deze werken. In het totaal hingen er een kleine 80 tekeningen in de ruimte en ik vond het knap gedaan door de kunstenaar. Naast de tekeningen werden er ook bewegende beelden getoond van de activiteit in hersenen en tevens werd er op een aantal computerschermen nog meer informatie over de werking van het brein gegeven. Ik vond het wel aardig om te zien, maar mijn interesse lag toch meer bij de fysieke bewegende sculpturen uit de ruimte waar we daarvoor waren geweest.
Het laatste onderdeel van het MIT Museum dat we nog moesten gaan zien heette Imagined Communities: Photographs by Mila Teshaieva. Het was een expositie met grote foto’s welke door de fotografe Mila Teshaieva waren gemaakt. De foto’s toonden het beeld van verschillen tussen datgene dat er door de politiek wordt wijsgemaakt en getoond en het echte leven van de mensen in de gemeenschap. Er hingen veel foto’s met beelden die geschoten waren in het voormalige Oostblok, Oekraïne, Rusland en landen die voorheen samen Joegoslavië vormden. Foto’s in landen waar de politiek veel met manipulatie voor de buitenwereld bezig is. Er werden tegenstrijdigheden getoond, zoals bijvoorbeeld moderne voetbalvelden en stadions in oorlogsgebieden of tussen de bergen, maar ook vrolijke familiefoto’s in onderdrukte gebieden. Corruptie werd aan de kaak gesteld en onjuistheden voor de buitenwereld werden getoond. Ik vond de expositie niks met technologie te maken hebben, maar de foto’s waren wel interessant om te zien, het drukte me weer even met de neus op de feiten en de boze harde buitenwereld.
Na het bekijken van alle foto’s kreeg ik toch een beetje een wrang gevoel. We hadden het museum beter met een vrolijker onderdeel af kunnen sluiten. Nu dacht ik toch weer aan de onrecht in de wereld en dat we door de overheden vaak voor de gek en dom worden gehouden. Ik was op vakantie in Amerika, daar waar ik anders altijd zo vrolijk ben, en nu was ik toch even bedroefd. De foto’s van Mila Teshaieva hadden hun doel bereikt, maar ik had het liever anders gehad. We hadden alle exposities gezien en besloten om het museum te verlaten en even op weg te gaan naar iets met meer vrolijkheid. Ik vond het MIT Museum erg interessant, met het ene onderdeel had ik wat meer dan met het andere, maar het was op die manier wel erg afwisselend. De bewegende sculpturen van Arthur Ganson vond ik het meest indrukwekkend, maar de rest van het museum had toch ook wel zijn charmes. Het was mooi om er te zijn geweest en bovendien heb ik er ook nog wat van opgestoken.
