Adres: 47 W 56th St, New York, NY 10019, Verenigde Staten
Benihana is een Japans-Amerikaanse restaurantketen waarvan het hoofdkantoor gevestigd is in Aventura, Florida. Benihana staat voor Saffloer, dat is een sterk vertakte, eenjarige, distelachtige plant, welke 80 tot 120 centimeter hoog kan groeien. De bloemen zijn eerst saffraangeel en verkleuren dan tot rood. Er zijn meer dan 70 franchiserestaurants van Benihana te vinden, welke verspreidt zijn over Amerika, het Caribisch gebied, Midden- en Zuid-Amerika. Het bedrijf werd in 1964 opgericht door Hiroaki Aoki (de vader van de DJ Steve Aoki) in New York City. Benihana was de naam van de koffieshop van de ouders van Hiroaki Aoki in Tokio en hij heeft die naam overgenomen. De maaltijden bij Benihana worden theatraal voorbereid door een met messen zwaaiende, grapjes makende kok, aan een teppanyaki tafel. Teppan betekent bakplaat en yaki staat voor gegrild of geroosterd. Deze teppanyaki tafel is omringd door een houten eet-oppervlak voor de gasten, mensen zitten dus bij elkaar aan de bakplaat en hebben een direct zicht op wat de kok doet.
We wandelden naar het restaurant en toen we de ruimte binnenkwamen zag ik dat het erg druk was met wachtende mensen. Ik gaf bij de hostess aan dat ik voor ons gereserveerd had en de reservering werd vervolgens opgezocht en gevonden. We zouden even moeten wachten op een volgende tafel welke werd vrijgemaakt. Vanuit de bar, waarin we aan het wachten waren, kon er middels een trap naar boven worden gegaan om daar het grote restaurantgedeelte te bereiken. De tafel welke voor ons klaar werd gemaakt bevond zich echter op de begane grond, aan de zijkant van de bar waar alle mensen stonden te wachten. Dat vond ik jammer, want was liever naar de grote ruimte boven gegaan, omdat daar veel meer tafels bij elkaar stonden en het leek me wat gezelliger. Ik vroeg of dat het mogelijk was om naar een tafel boven toe te gaan, maar er werd gezegd dat we dan nog 1,5 uur moesten wachten. Daar had ik nou ook weer geen zin in, dus besloot om dan toch maar aan te sluiten bij de tafel welke ons was toegewezen. Ik baalde er wel van, maar er zat niks anders op.
De tafel werd gevuld met een tiental mensen, de menukaarten lagen reeds voor onze neus en nadat iedereen het menu een tijdje gelezen had kwam er iemand onze bestelling opnemen. Er kon er voor gekozen worden om je maaltijd in de keuken door een kok te laten bereiden of live aan de teppanyaki plaat. We kozen allemaal voor live cooking aan de bakplaat, want daar waren we natuurlijk voor naar Benihana gekomen. Iedereen aan tafel ging voor de 5-gangenmaaltijd, zelf kozen we daarbij als hoofdgerecht voor tweemaal de Hibachi Tuna Steak, eenmaal de Hibachi Colossal Shrimp en zelf bestelde ik de Spicy Hibachi Chicken. Er werd gevraagd of dat we witte rijst of Hibachi Chicken Rice erbij wilden en iedereen koos voor het laatstgenoemde gerecht. Er werd alleen niet bij verteld dat het $ 4,90 extra per persoon zou gaan kosten, maar daar kwamen we later pas achter op het moment dat de rekening werd uitgereikt. Er werd gevraagd of dat er nog jarigen waren en wij konden dat bevestigen middels het inleveren van onze kortingscoupon van $ 30,00 Dollar.
De bestelling van de drankjes werd ook opgenomen, wij kozen voor tweemaal een Ginger Ale en twee Japanse biertjes (een Kirin Light en voor mezelf een Hitachino White Ale). Nadat alles was doorgegeven vertrok de ober en vervolgens kwam onze kok aangewandeld. Ik had verwacht dat er een echte Japanner aan de tafel zou komen staan, maar dat was helaas niet het geval. Het was gewoon een Amerikaanse jongen met een wit gewaad aan en een rode muts op zijn hoofd. Hij stelde zich voor en vroeg aan iedereen wat ze besteld hadden. Onze ober kwam vervolgens langs met de drankjes en daarna serveerde hij aan iedereen een kommetje soep, welke gevuld was met gesneden champignons en bosui. Ik nam eerst een slok van mijn biertje, het was een witbier welke fris en mild van smaak was. De soep was helaas ook wat mild van smaak, ik hou er altijd wel van als er wat meer pit in zit. Ik at het kommetje met de Japanse lepel wel helemaal leeg, maar ik vond het toch wat flauw. Ik hoopte maar dat er aan de rest van de gerechten die zouden komen wat meer smaak zou gaan zitten.
In de tijd dat we de soep aan het eten waren ging de kok aan de bakplaat aan de gang met wat dipsauzen. Vervolgens sneed hij een courgette en een ui in stukken en ik vroeg aan hem of dat hij de Onion Volcano zou gaan maken. Volgens mij daagde ik hem daarmee uit, want hij ging er direct mee aan de slag. Uienringen van groot naar klein werden op elkaar gelegd en vervolgens deed hij er een olie in en stak het aan. Er ontstond een steekvlam boven de uien uit en ik vond dat mooi om te zien. Er werden wat garnalen gebakken en samen met de uien, de courgette en een bakje met salade kregen we het een voor een op onze bordjes geschept. Dit was het voorgerecht, er lag niet veel op mijn bord, maar wat er op lag smaakte wel lekker. De stukjes garnaal met de ui waren goed te eten en ik gebruikte er bovendien ook wat van de rode dipsaus bij. Tijdens het eten van het voorgerecht ging de kok verder met de rijst, witte rijst werd gebakken en daar werden stukjes kip en groenten in gemengd. Er werden door de kok ook wat trucjes met de messen gedaan en teksten met de rijst geschreven.
Het diner ging in een moordend tempo verder. Op het moment dat we de voorgerechten net op hadden stond er al weer een bakje met gebakken rijst, groenten en gesneden kip voor onze neus. De kok ging vervolgens verder met de vlees- en visgerechten, welke door iedereen waren besteld. Zelf had ik dus de Spicy Hibachi Chicken gekozen, dit was een gegrilde kipfilet met bosui en champignons in een pittige saus. Toevallig kreeg ik dit gerecht als eerst, dat kwam denk ik omdat het ook het snelst klaar was. De Hibachi Tuna Steaks (een stuk tonijn, met tomaat, avocado, sesamzaad in een saus van balsamico) werden even later geserveerd en daarna werden de Hibachi Colossal Shrimps (grote garnalen met limoen en boter) op het bord geschept. Op het moment dat iedereen zijn hoofdgerecht voor zich had staan had ik mijn bord al voor een groot gedeelte leeg. Dat vond ik wel jammer, maar dat kwam doordat er een redelijke tijd zat tussen mijn en het laatst geserveerde gerecht. Het was ook wel logisch, omdat er natuurlijk maar één kok met onze hele tafel bezig was.
Ik vond de kip met rijst erg lekker smaken, de saus over kip zorgde er voor dat het geen droog vlees was. De gebakken rijst paste uitstekend bij de kip en was een goede aanvulling op het geheel. Ik vond alleen de portie wat aan de kleine kant en het was zeker niet van Amerikaanse omvang. De meningen over de tonijn waren verdeeld, het stuk vis was in plakjes gesneden en een stuk was meer doorbakken dan de ander. Het doorbakken stuk was daarom wat aan de taaie kant geworden, dat was natuurlijk zonde. De garnalen bleken wel goed in de smaak te vallen, het bord was namelijk zo leeg. Dat kwam niet alleen door de smaak, maar ook vanwege de portie welke niet groot was. In de tussentijd dat we aan het eten waren bestelde ik nog een ander biertje. Ik ging ook voor de Kirin Light, ik kende alleen de originele versie van het Japanse bier, maar was benieuwd naar hoe de light versie zou gaan smaken. Normaal gesproken vind ik de Amerikaanse light-bieren altijd heel erg naar water smaken, maar dat viel bij de Kirin Light wel mee, het paste goed bij de pittige sausen die ik aan het eten was.
Nadat iedereen zijn hoofdgerecht geserveerd had gekregen zette de kok de bakplaat uit, hij vertelde nog even kort wat over de rekening en vervolgens vertrok hij. Ik vond het een vrij abrupt einde op deze manier, maar hij had natuurlijk ook verder niks meer te doen aan onze teppanyaki tafel. Nadat iedereen hun gerecht op had gegeten (dat duurde niet lang) werden de borden snel afgeruimd. We waren nog niet allemaal klaar met de maaltijd, want voor de mensen die jarig waren en een coupon hadden ingeleverd stond er nog een verrassing op het programma. Er werd namelijk nog een dessert aan hen uitgereikt, waarbij ze eerst nog flink en luidkeels werden toegezongen. Het dessert bestond uit een bakje met een grote bol vanille-ijs met chocoladesaus en slagroom en daarin was een kaarsje en een chocoladestokje gestoken. Gelukkig zat de maag van mijn vriendin al grotendeels vol, waardoor ik ook nog een paar hapjes van het dessert heb mogen nemen. Ik vond het erg lekker smaken en het was bovendien ook heel erg leuk dat dit dessert gratis werd uitgereikt.
De anderen kregen allemaal nog een beker met groene thee geserveerd, dit vond ik een aardige afsluiter van het diner, maar het ijsje was toch wel een stuk lekkerder. De rekeningen werden op tafel gelegd en ik zag dat we $ 152 moesten betalen, daar was de korting dan al van afgehaald, maar de fooi kwam er nog bij. Voor datgene wat we gegeten hadden vond ik het nog vrij prijzig, maar we betaalden natuurlijk ook voor de ervaring. Nadat we de rekening betaald hadden liep ik nog even naar boven om te zien hoe de rest van het restaurant er precies uit zag. Boven stonden inderdaad meerdere teppanyaki tafels bij elkaar en ik vond het daar toch iets te massaal, waardoor ik uiteindelijk toch wel blij was met de eigen tafel waaraan we hadden gezeten. Ik moest lachen om de grote Japanse gelukskat die achter plexiglas stond, op die manier werd er toch nog een beetje thematisering in de ruimte aangebracht. Ik vond het diner bij Benihana wel leuk en gezellig, maar ik had me er op voorhand toch wat meer van voorgesteld. De gerechten hadden van mij veel meer smaak mogen hebben en ik had ook meer show aan de bakplaat verwacht, dat was helaas niet het geval.
