Adres: Waianapanapa, Hana, HI 96713, Verenigde Staten
Op het eiland Maui van Hawaii zijn eigenlijk geen grote steden te vinden. Waar we in Oahu nog Honolulu hadden als echte Amerikaanse stad, bestond Maui voornamelijk uit kleine dorpjes en heel veel natuur. De plaatsen Kahului, Wailuku, Lahaina en Kīhei vond ik leuk om te bezoeken, daar waren veel lokale winkels en restaurants te vinden, maar tevens ook wel wat bekendere ketens gesitueerd. Buiten die viertal plekken was het voornamelijk zon, zee, strand en natuur wat het eiland te bieden had. Zelf vind ik het wel aardig om tijdens de vakantie één of twee dagen naar het strand te gaan en ook vind ik het leuk om heel af en toe een natuurpark te bezoeken. Het hoeft voor mij dan niet een gehele dag te duren, want een paar uurtjes in de natuur vind ik meer dan genoeg. Voorafgaande aan de reis naar Hawaii had ik een hele planning gemaakt met bezienswaardigheden en activiteiten die we konden gaan bezichtigen en doen. Bij deze planning was, voor mijn doen, behoorlijk veel tijd inbegrepen aan het bekijken van de natuur en bezoeken van Staatsparken en Nationale Parken. Gedurende een van de middagen, tijdens ons verblijf op Maui, hebben we een bezoek gebracht aan het Waiʻanapanapa State Park. Dit park, aan de oostkust van het eiland, bevindt zich nabij Hana en is gelegen aan het einde van de Wai'anapanapa Road off Hana Highway, ten oosten van Kahului, nabij het bord met Mijl marker 32.
Het Wai'anapanapa State Park is een Staatspark van een halve vierkante kilometer groot. De betekenis van Wai'anapanapa is"glinsterend zoet water" in de Hawaiiaanse taal. Het is een verwijzing naar de nabijgelegen zoetwaterstromen en glinsterende poelen van het park. Het is een afgelegen, wilde, vulkanische kustlijn die eenzaamheid en daarbij tevens onderbreking van het stadsleven biedt. In het park worden kampeerfaciliteiten aangeboden, waaronder een klein grasveld waar kampeerders een tent kunnen opzetten, en er is tevens een openbare toilet en douche te vinden. Mensen kunnen er, naast kamperen, ook vissen, picknicken en wandelen over een oud Hawaiiaans kustpad dat naar Hana toe leidt. De stranden in het park zijn overwegend zwart van kleur, echter komt het meerdere keren per jaar voor dat de getijden van het water rood kleuren. Volgens wetenschappers is dat te wijten aan de komst van kleine garnalen, maar de plaatselijke oude zeden en gebruiken zeggen dat het het bloed van Popoaleae is. Popoaleae is een mythische prinses, die in een nabijgelegen lava buis werd vermoord door haar man, Chief Ka'akea. Er zijn een aantal verschillende natuurverschijnselen te vinden in het Waiʻanapanapa State Park, zoals onder andere Blow Holes (blaasgaten), koloniën van zeevogels, Heiau (religieuze tempels), een inheems hala-bos, een natuurlijke brug en een vulkanisch zwart zandstrand.
Vanuit ons appartement op het park van The Kapalua Villas moesten we over de gehele noordzijde van het eiland, ofwel de Road to Hana, rijden om bij het Waiʻānapanapa State Park uit te komen. Het was een rit van een kleine 3 uur. We besloten dan ook om vroeg in de ochtend te vertrekken. We reden over smalle wegen, met een flink aantal bochten, en elke keer als er een tegenligger aankwam dan was het weer even behelpen. Gelukkig ging alles voorspoedig en bereikten we het Staatspark zonder krassen of deuken in onze huurauto. Bij elk natuurpark in Hawaii stond eenzelfde soort bord met de naam van het park bij de ingang, dat was nu ook weer het geval. Ik maakte een foto van het bord en we besloten om te voet verder te gaan. We liepen over een zwart gesteente, dit was versteende lava en ik vond het heel apart om mee te mogen maken. Nog nooit eerder had ik zoiets gezien en daarom was het heel erg speciaal. Na enkele tientallen meters gelopen te hebben arriveerden we bij de zee. Hoge rotswanden, van hetzelfde zwarte versteende lava, staken boven het water uit. De natuurlijke brug ofwel rotsboog ging over het water heen. Het was mogelijk om er overheen te lopen, maar doordat de ondergrond verre van ideaal was, met alle verschillende hoogtes van het versteende lava, besloot ik om het niet te doen, maar er wel een foto van te maken. Het zeewater golfde hard tegen de kliffen en kwam door de Blow Holes omhoog.
Even verderop stond een bord waarop de legende van de Waiʻānapanapa grotten, Popoaleae en Chief Ka'akea was beschreven. Na het lezen van het verhaal liepen we verder richting het zwarte strand. Verschillende mensen lagen op het zand en er waren er zelfs een paar het water in gegaan. Iedereen bleef echter wel dichtbij het strand, omdat het water vrij wild was. Het zwarte zand fascineerde me, ik besefte me op dat moment maar al te goed dat we op vulkanische grond stonden. Rondom het park was heel veel groen te vinden, (palm)bomen, planten en struiken in felgroene kleuren staken af tegen het kraakheldere blauwe water en het zwarte strand. Het gaf een heel mooi idyllisch plaatje. De geur van de zee en de geluiden van het golvende water brachten me voor even tot rust. Zelfs ik, als geen echte natuurliefhebber, maar meer een mannetje van de grote stad, genoot van het moment. We liepen een klein rondje door het gebied en namen alles in ons op. We besloten om ook nog even de grotten in te gaan. Er lag echter flink wat water in de grotten en doordat we schoenen en sokken aan hadden kwamen we dus niet ver. Na iets langer dan een kwartier in het park te zijn geweest hadden we alles gezien. We gingen er niet zwemmen of op het strand liggen, dus hadden er verder ook niks meer om te doen. Ik vond het echter wel heel erg leuk om het Waiʻānapanapa State Park gezien te hebben, het is een uniek gebied dat je op niet veel andere plekken in de wereld tegen zult gaan komen.
