Amerikaans eten en drinken: BabyRuth
Adres: 2800 N Terminal Rd, Houston, TX 77032, Verenigde Staten
Het is inmiddels al meer dan 8 jaar geleden dat het eerste bericht hier op mijn blog verscheen. Die eerste post ging over mijn bezoek aan Cinnabon in het Alexandrium Shopping Center te Rotterdam. Niet lang na deze eerste blog zette ik een beoordeling van een Amerikaans product die ik in Nederland at online, destijds de heerlijke donuts van Dunkin' Donuts die vanuit Oberhausen in Duitsland waren meegenomen. In de loop van de tijd heb ik nog een paar keer wat over een product geschreven, maar dat is inmiddels al weer lang geleden. Het leek me daarom leuk en ook weer een keer iets anders om opnieuw te schrijven over een Amerikaans product dat ik gegeten heb. Ditmaal in combinatie met een verblijf op het George Bush Intercontinental Airport in Houston, Texas. We hadden een heerlijke week Las Vegas, Nevada, achter de rug, waarbij we elke nacht in een ander resort sliepen, namelijk Mirage, Aria, MGM Grand, Luxor, Casino Royale en New York-New York, daar hebben jullie al eerder over kunnen lezen. We waren vanuit daar op weg naar de volgende bestemming van de vakantie, namelijk Paradise Island op de Bahama's, waar we voor de tweede keer zouden gaan verblijven in het Atlantis Resort. Voorafgaande aan de reis heb ik lang gezocht, maar helaas ging er geen rechtstreekse vlucht naar de Bahama's vanaf het McCarran International Airport (inmiddels Harry Reid International Airport) en daarom hadden we onderweg een tussenstop van een aantal uur in Houston.
Daar in Texas zijn we op de luchthaven gaan eten bij Einstein Bros. Bagels, ik had er een heerlijke flink belegde bagel en een beker koffie op, maar daarna had ik nog steeds zin in iets lekkers. We zaten te wachten bij de Gate en in mijn ooghoek zag ik een grote snoepautomaat staan. Ik besloot om er naartoe toe te lopen en te kijken of dat er voor mij nog iets onbekends werd aangeboden. Natuurlijk waren de bekende merken, zoals Mars, Twix, en MilkyWay (in Amerika is de wikkel trouwens bruin met groene letters) aanwezig, maar ik zag ook repen van 3 Musketeers, PayDay,100 Grand, Butterfinger en BabyRuth. Qua verpakking vond ik die laatstgenoemde er het mooist uitzien, de kleuren rood, wit en blauw kwamen erin terug en ik moest denken aan zowel de Amerikaanse als de Nederlandse vlag. Bovendien stond er de tekst "4 Grams Protein" op en dat trok me over de streep. Nee hoor, op vakantie ben ik totaal niet met dat soort dingen bezig, dan wil ik gewoon lekker eten en drinken. Wanneer ik weer terug in Nederland ben moet ik maar weer proberen om het gewicht te verliezen, al wordt dat naarmate ik ouder word wel steeds lastiger, merk ik. De BabyRuth kostte $ 1,00. Er kon met papiergeld worden betaald, wat ik altijd heel grappig vind, maar ik had nog best veel losse munten in mijn portemonnee zitten, waar ik van af moest, en die wilde ik gaan gebruiken om de reep te kopen.
Het vervelende van al die Amerikaanse munten is dat de portemonnee zo dik wordt, ik heb dat liever met briefgeld, maar dat is helaas nooit het geval. Na allerlei muntjes van 5 cent (nickel) en 10 cent (dime) in het apparaat gegooid te hebben kon ik mijn keuze eindelijk maken. De BabyRuth kwam uit de machine en ik had zin om de reep lekker op te gaan eten. Ik liep terug naar onze plaatsen bij de Gate en zag dat we nog wel een paar uurtjes te overbruggen hadden. Het was ook de bedoeling om even te gaan slapen, of het in ieder geval te proberen, maar eerst wilde ik nog even genieten van de chocolade. BabyRuth heeft in 1920 deze naam gekregen, voor die tijd heette de reep nog Kandy Kake. In die periode behoorde de lekkernij tot de bestverkochte zoetigheden voor een prijs tot 5 cent. Door de jaren heen heeft niet alleen de tijd, maar ook de prijs van de reep dus niet stilgestaan. De naam van de reep klinkt als de beroemde honkbalspeler Babe Ruth, maar toch is het altijd ontkend dat de reep naar hem is vernoemd. Volgens de eerste producenten van BabyRuth, de Curtiss Candy Company, heeft het de naam ontleent aan de dochter van president Grover Cleveland, namelijk Ruth Cleveland. Echter wordt hieraan getwijfeld en ligt het in de verwachting dat dit alleen maar werd gezegd om te voorkomen dat er aan de honkbalspeler royalty's moesten worden betaald. Inmiddels wordt de chocoladereep gedistribueerd door de Ferrara Candy Company, dat is een dochteronderneming van Ferrero.
Ik opende de verpakking en zag dat er een reep tevoorschijn kwam die leek op een enkele Twix. Hij was iets groter en breder, maar verder vertoonde het veel gelijkenissen. Ik nam de eerste hap en merkte dat de omhulde melkchocolade gevuld was met pinda's, karamel en nougat. Aan de buitenrand zaten de geroosterde pinda's, daaronder een klein laagje karamel en daar weer onder een flinke laag nougat. Ik probeerde er rustig aan mee te doen, maar in principe kon het na 2 happen ook wel helemaal opgegeten zijn. De 59,5 gram chocoladereep was eigenlijk holle kies werk, maar toch wilde ik er even van genieten. In muizenhapjes at ik het op. De melkchocolade, waarmee de reep was omhuld, was lekker dik en zoet, dat knabbelde ik er eerst gedeeltelijk van af. De karamel in combinatie met de nougat en de noten zorgden er voor dat er best wat achter m'n tanden bleef hangen, dat vond ik wel irritant, maar het deed niks af aan de goede smaak van de reep. Ondanks het feit dat ik rustig aan probeerde te doen was de BabyRuth toch in een mum van tijd helemaal op. Ik vond het een heerlijke combinatie van smaken, ik hou ontzettend van chocolade en kan nieuwe repen die ik niet ken meestal ook goed waarderen (tenzij er iets van fruit inzit dan vind ik het vaak niet lekker). Door al het suiker dat ik inmiddels had gegeten ontstond er een soort van Sugar Crash, waardoor ik moe werd en wilde slapen. Dat was dan ook precies de bedoeling, ik deed vervolgens mijn ogen een paar uurtjes dicht en werd wakker vlak voordat we het vliegtuig moesten gaan instappen om op weg te gaan naar de Bahama's.
