Adres: 6 Spring Ln, Plymouth, MA 02360, Verenigde Staten
Enkele maanden geleden hebben jullie kunnen lezen over mijn bezoek aan de Plimoth Plantation in Plymouth, Massachusetts. Entree tot die bezienswaardigheid had ik gekregen door middel van de Go Boston Card welke ik speciaal voor die reis gekocht was. Naast de toegang tot de Plimoth Plantation kregen we tevens de mogelijkheid om de Plimoth Grist Mill te gaan bezichtigen. Deze molen bevond zich op zo’n 7 minuten rijafstand van de Plimoth Plantation. Het was slecht weer, het regende hard, en we hebben nog enige tijd getwijfeld of dat we wel naar de molen toe moesten gaan. We gingen er echter van uit dat het een overdekte activiteit zou zijn en daarom besloten we om er toch maar naartoe te rijden. Het ritje tussen beide bezienswaardigheden was mooi, we reden door een prachtige natuur, waarin mooie, rustieke, houten huizen waren gebouwd en het ademde echt de sfeer van New England, zoals ik voor de reis al veel op internet had gezien. Het weer klaarde wat op, het regende inmiddels iets minder hard en toen we bij de molen aankwamen was het vrijwel droog.
De Plimoth Grist Mill, welke voorheen de Jenney Grist Mill werd genoemd, is een daadwerkelijk werkende korenmolen in Plymouth, Massachusetts. Het is echter een reconstructie van de originele Jenney Grist Mill, maar staat wel op de plek van de oorspronkelijke molen. De oorspronkelijke molen brengt een geschiedenis met zich mee, welke door de Plimoth Grist Mill in stand moet worden gehouden. In het jaar 1623 kwam een pelgrim, genaamd John Jenney, aan in Plymouth op het schip Little James. Hij richtte in 1636 de oorspronkelijke korenmolen op in Plymouth. John Jenney stierf in 1644 en liet de molen na aan zijn vrouw Sarah. Zij bediende de molen tot aan haar eigen dood. De molen werd vervolgens weer een aantal keer verkocht en kwam in handen van een aantal verschillende mensen. Dat is op deze manier doorgegaan tot aan het jaar 1840. In dat jaar werd de molen namelijk door een groot vuur volledig afgebrand. In het midden van de 20ste eeuw werd de Jenney Grist Mill opnieuw geconstrueerd en in 1969 werd het op dezelfde locatie als het origineel geopend.
De reden voor het opnieuw opbouwen van de molen was het feit dat er in Plymouth een aantal stedelijke herontwikkelingsprojecten in gang waren gezet. De stad was door de tijd veel van zijn oude glorie verloren aan productiecentra en er moest weer wat van de historie terugkomen. De nieuwe Plimoth Grist Mill heeft een aantal oude onderdelen van vroegere molens in zijn ontwerp verwerkt, waaronder de molenstenen van een 19e -eeuwse molen uit Pennsylvania. In 2012 is de molen in eigendom gekomen van de Plimoth Plantation en wordt sinds het jaar 2013 onder de nieuwe naam geëxploiteerd. De molen wordt sindsdien beschreven als een volledig operationele korenmolen en daarbij ook een historische toeristische bestemming. De Plimoth Grist Mill verwerkt maïs, tarwe, rogge en gerst. Het maalproces wordt gebracht als een spektakel voor bezoekers, waarbij de werknemers van de molen hun activiteiten in de molen en het vak van verwerken van de koren uitleggen aan de bezoekers die er op dat moment aanwezig zijn.
Nadat we onze auto op de parkeerplaats van de molen hadden gezet maakte ik eerst even wat foto’s van de omgeving. Vervolgens liepen we meteen door naar het gebouw waarin de molen gevestigd was. We kwamen terecht in een houten ruimte en tevens bovenste etage van de molen. Een medewerker was aan het vertellen over datgene waar hij mee bezig was en hij liet zien hoe dat het mais gemalen werd op de primaire molenstenen. In een grote trechtervormige houten bak gingen de bestandsdelen van het mais en door de draaiingen werd het verwerkt tot het eindproduct. Het was vrij druk in de ruimte, een schoolreisje was aan de gang, en de medewerker vroeg of dat iedereen een ticket had. Wij hadden onze tickets dus al bij de Plimoth Plantation gekregen, maar ik vroeg me af waar de anderen hun tickets hadden moeten komen. Waarschijnlijk waren wij zelf dus in het verkeerde gebouw naar binnen toe gegaan, maar we waren wel direct in de molen beland. Na even naar het verhaal geluisterd te hebben besloten we om voorbij de drukte en naar beneden toe te gaan.
We liepen middels een steile houten trap naar beneden en kwamen uit in een ruimte waar het echte werk van de molen geleverd werd. Een groot verticaal rad met een kleine horizontale rad ernaast waren aan het draaien, het loopwerk van de molen was actief en we zagen hoe het mais werd verwerkt. Het was mooi om de wisselwerking tussen de houten raden te zien. Het was een ouderwetse manier van verwerken van het product, maar omdat de molen ook zo bekend is in Nederland vond ik het prachtig om te zien. In het verleden (in de tijd dat ik nog op de basisschool zat) had ik dit verwerkingsproces ook een paar keer in Nederland gezien en die herinneringen kwamen op dat moment weer terug. De pelgrims hebben voorheen een tijdje, van 1609 tot 1620, in Nederland (Leiden) geleefd en vanuit die ervaringen hebben ze de molens ook meegenomen naar het beloofde land ofwel de later opgerichte Verenigde Staten van Amerika. Op het moment dat ik in de molen stond voelde ik me trots om een Nederlander te zijn, het was grappig en voelde eigenlijk wel goed.
Er werd door een andere medewerker uitleg gegeven over het onderste gedeelte van de molen en ik heb er met veel interesse naar geluisterd. Naast de gesproken uitleg werd er ook informatie over de raden van de molen gegeven middels informatieborden waarop het nodige was beschreven, er stond een kleine houten waterrad en een molensteen waar naar gekeken kon worden. Aan een wand hingen allemaal papieren maiskolven, welke door bezoekers van de molen waren ingekleurd en opgehangen. Dit mochten wij zelf ook gaan doen, maar dat heb ik achterwege gelaten. Ik had niet zoveel zin om te gaan knutselen en kleuren. Wel heb ik nog even bij een replica staan kijken van een andere molen met waterrad en vond het knap dat deze techniek door de mensen is ontwikkeld. Nadat de groep met kinderen naar beneden kwam besloten wij om weer even terug naar boven te gaan om daar alles nogmaals te bekijken. Grote zakken met mais lagen opgestapeld en die zouden later die dag allemaal verwerkt gaan worden. We kregen nog een laatste uitleg en vervolgens verlieten we de molen en gingen op weg naar onze volgende activiteit. Het bezoeken van de Plimoth Grist Mill vond ik leuk en interessant, het was een keer iets anders om te doen op vakantie in Amerika.
