Adres: 712 Main St, Houston, TX 77002, Verenigde Staten
In de namiddag van onze eerste volledige dag in Houston zijn we het centrum ingegaan om vervolgens wat te gaan drinken bij een aantal verschillende kroegen en cafés in de binnenstad. Vanuit The Whitehall Houston (het hotel waarin we verbleven) liepen we door het Tranquility Park naar het uitgaans- en entertainmentgebied van de stad. Het was een wandeling van een kleine 20 minuten. De temperatuur was aangenaam, waardoor we de afstand ook eenvoudig te voet af konden leggen. De eerste locatie welke we op het programma hadden staan was Finn Hall. Ik had op internet enkele reviews over Finn Hall gelezen en het leek me leuk om daar naartoe te gaan. Door gebruik te maken van Google Maps op onze telefoon was het eenvoudig om onze plaats van bestemming te bereiken. De naam van de hal was in grote witte letters afgebeeld boven de entree van het gebouw en daaronder stond de tekst Come One, Eat All. We staken de straat over en gingen bij Finn Hall naar binnen. We moesten vervolgens middels een trap een verdieping naar beneden toe gaan en daarna arriveerden we in niet zomaar een café of een restaurant, maar in een food hall waarin een aantal verschillende zaken waren gesitueerd.
Finn Hall is namelijk het eerste overdekte foodcourt van Houston, het bestaat uit 9 onafhankelijk opererende eetgelegenheden en daarbij ook een verhoogde bar in het midden van de hal. De restaurants die er zijn te vinden bieden een zeer divers menu aan en hebben de volgende namen: Amaya Coffee, Craft Burger, Dish Society, Lit Chicken, Low Tide, Oddball Eats, Papalo Taqueria, Pizza Zquare en Yong, de bar heet St. Jac’s. Het is een combinatie van reeds bestaande en nieuwe restaurants in Houston. De food hall is pas sinds december 2018 geopend en dus nog niet zo oud. Het bevindt zich in de Art-Deco weelde van het JPMorgan Chase-gebouw. Het heeft een ruimte van meer dan 20.000 vierkante meter en is vernoemd naar Alfred C. Finn, de architect van het gebouw waarin het zich bevindt. Op de tussenverdieping is Swallow’s Nest te vinden, dat is een cocktaillounge, waar speciale cocktails en wijnen worden geschonken. Wij houden zelf niet van wijn of van cocktails, maar hadden wel zin om een lekker biertje te drinken. Daarom liepen we dan ook naar het midden van de ruimte en namen plaats op een tweetal krukken van de St. Jac’s Bar.
We was donderdagmiddag, 16:00 uur, en al vrij druk in Finn Hall. Overal waren mensen aan het eten en rondom de bar waren veel plaatsen bezet. De krukken waaraan we plaats hadden genomen bevonden zich aan de achterzijde van de bar, waardoor we een goed zicht hadden op alles wat er verder nog in de food hall gebeurde. Bovenaan de bar hingen natuurlijk een aantal televisieschermen waarop sportwedstrijden, in dit geval American Football, maar ook het biermenu werden getoond. Het biermenu kwam rechtstreeks van de app Untappd af, dat is een app waar ik ook veel gebruik van maak. Het laat zien welke biertjes je al op hebt en welke nog niet, en bovendien kun je ook zien hoe anderen de bieren beoordelen en of het voor jezelf dus ook de moeite waard is om het te bestellen. We kregen een kleine geplastificeerde menukaart uitgereikt en er werd gevraagd wat we wilden drinken. Het viel me op dat het menu op de kaart wat beknopter was dan datgene wat op de televisieschermen werd getoond. Daarom pakte ik mijn telefoon er even bij om te zien welke aanbevelingen er op Untappd werden gedaan. Omdat het nog vroeg op de dag was wilde ik bovendien beginnen met een niet al te zwaar biertje.
De bieren welke uit blik of fles werden aangeboden door St. Jac’s kenden we allemaal al en dus gingen we liever voor iets van de tap. Ik stapte even af van de kruk en liep langs de verschillende chromen tapkranen van het café om de logo’s van de verschillende bieren te bekijken. Ik stelde voor om de Canebrake te bestellen, dit was een “American Pale Wheat” bier, de Amerikaanse versie van een Hefeweizen, van de brouwerij Parish Brewing Co. uit Broussard, Louisiana. De barkeeper zei dat het happy hour was en dat een pint van dat biertje op dat moment “slechts” $ 6,00 zou gaan kostten. Dat is een normale prijs in Nederland, maar in Amerika liggen de prijzen van alcohol geregeld toch wel wat hoger. We bestelden er allebei een glas van en ik wilde het rondje direct afrekenen met papiergeld. Helaas was dat niet mogelijk, want de betaling moest per creditcard gedaan worden. Dat vond ik een beetje vreemd, maar ik ging er maar mee akkoord. Een rekening werd geopend en mijn creditcard werd bij de kassa neergelegd. Gelukkig beschik ik al jarenlang over een creditcard en dat is tijdens een reis in Amerika ook wel echt noodzakelijk. Er wordt daar zo makkelijk met de creditcards omgegaan, het is een gemeengoed, terwijl het hier nog steeds maar in de kinderschoenen staat.
De Canebrake bleek een beetje waterig biertje te zijn, ik proefde in de verte iets van sinaasappel, maar was er verder niet echt enthousiast over. Ik gaf het een score van 2,75 dopje op de schaal van 5 op Untappd, dus dat kon wel wat beter. Mijn kameraad vond het iets beter en beoordeelde het biertje met een 3,25, maar dat was natuurlijk ook geen topcijfer. Het biertje leek op een frisdrank en dronk dus wel lekker weg. Toen we onze glazen leeg hadden hebben we even getwijfeld om af te rekenen, maar uiteindelijk besloten we toch om nog één ander biertje te drinken bij St. Jac’s. Opnieuw pakten we de app erbij en we zochten naar bieren met een beoordeling van 4 dopjes of hoger. We kwamen uit bij Wheez the Shake: Double Vanilla van de microbrouwerij B52 Brewing Co. uit Conroe, Texas. Dit biertje hoorde helaas niet bij de speciaal geprijsde dranken van het happy hour en dus besloten we om kleine glazen ervan te bestellen. Het biertje kostte in deze kleine glazen $ 8,00 per stuk. Het was dus zeker niet goedkoop en we hoopten maar dat het de prijs waard zou zijn. De glazen werden vol getapt en vervolgens voor ons op de bar neergezet.
Ik keek naar het glas en het leek net alsof er een fruitdrankje ingeschonken was. De Wheez the Shake: Double Vanilla was een Milkshake IPA en bevatte lactose, daardoor was het een stuk dikker en romiger dan de standaard bieren. Er zat totaal geen schuim op het bier en ik was benieuwd hoe het zou gaan smaken. Ik nam de eerste slok en werd meteen aangenaam verrast. Ik proefde veel vanille en fruit en vond het wel erg lekker eerlijk gezegd. We beoordeelden het allebei met 4 dopjes, dus dat was een goeie score. Het biertje had een alcoholpercentage van 5,5%, maar leek wel wat zwaarder te vallen. Dat kwam misschien ook doordat we al wat last kregen van de jetlag, maar we gingen er voor om zo lang mogelijk wakker te blijven, om zo snel mogelijk van de problemen met het tijdsverschil af te zijn. Nadat we onze glazen leeg hadden besloten we om verder te gaan naar een ander café. We kregen de rekening uitgereikt en moesten $ 30,31 betalen, mijn creditcard kwam tevoorschijn en ik hoefde alleen nog maar even te rekenen. Nadat ik dat had gedaan verlieten we St. Jac’s en Finn Hall en gingen op weg naar het Flying Saucer Draught Emporium, op de hoek van de straat.
