Adres: 2901 Western Ave, Seattle, WA 98121, Verenigde Staten
Vorige week hebben jullie, hier op mijn blog, kunnen lezen over de vaartocht met de Argosy Harbor Cruise die ik tijdens mijn eerste verblijf in Seattle heb gemaakt. Het was destijds een drukke dag, die helemaal vol was gepland. Op het moment dat we van het schip afstapten en weer op het vaste land aan waren gekomen hebben we rustig gewandeld langs Pike Place Market en Belltown om vervolgens bij onze volgende activiteit van de dag te belanden, namelijk het bezoeken van het Olympic Sculpture Park. Het was een wandeling van een klein half uurtje, waarbij we in de tussentijd nog een aantal interessante dingen zagen, zoals bijvoorbeeld een grote totempaal nabij het water en een kunstwerk in de vorm van een omvergewaaide rode paraplu, dit was Angie's Umbrella op Elliotts Avenue. Ook kwamen we langs het hotel waarin we later, tijdens het laatste gedeelte van de reis, nog een drietal nachten zouden gaan verblijven, namelijk The Edgewater Hotel. Ik wilde daar toen nog niet aan denken, want we hadden eerst nog 2,5 week in Hawaii op het programma staan. We arriveerden op een ronde plaats, waarin het kunstwerk Vader en Zoon was te vinden. Dit was een kunstwerk dat speciaal voor het Olympic Sculpture Park was gecreëerd door Louise Bourgeois. Uit verschillende fonteinen kwam water, waarmee eerst de vader en daarna de zoon werd overspoeld en zodoende van elkaar werden gescheiden. Het was niet echt prettig om te zien en ik was benieuwd wat de rest van het park voor ons in petto had.
Het Olympic Sculpture Park is een een openbaar en dus gratis te bezoeken park vol met moderne en hedendaagse sculpturen en beeldhouwkunst in Seattle. Het is gecreëerd en wordt beheerd door het Seattle Art Museum (SAM). Het park werd op 20 januari 2007 geopend en is op dit moment dus bijna 15 jaar oud. In het totaal is het gehele park 36.000 vierkante meter groot en bestaat het niet alleen uit een sculptuur-museum in de open lucht, maar ook uit een overdekt paviljoen en een strand op Puget Sound. Het Olympic Sculpture Park is te vinden op 2901 Western Avenue in de wijk Belltown, het ligt tussen het zuidelijke uiteinde van Myrtle Edwards Park en het noordelijke uiteinde van de Central Waterfront in. In het verleden was er een olie- en gasbedrijf, genaamd Unocal, te vinden op de locatie van het Olympic Sculpture Park. Er was sprake van veel vervuiling op de locatie, tot aan het moment dat het SAM voorstelde om het gebied om te vormen tot een van de weinige groene ruimten in het centrum van Seattle. De sculpturen die in het park staan die staan daar veelal permanent, echter kan het ook voorkomen dat er tussentijds beelden voor een specifieke periode en tijdelijk bij worden gezet. Het Seattle Art Museum zorgt er voor dat er regelmatig wordt geroteerd met belangrijke kunstwerken in het Olympic Sculpture Park.
Nadat we een tijdje bij het lugubere werk van Vader en Zoon hadden staan kijken liepen we verder. We gingen het veld in en zagen op een muur de naam van het park staan. Het was niet zo dat alle werken dichtbij elkaar stonden, alles had de nodige ruimte, waardoor het ook opzichzelfstaande sculpturen waren. We zagen het "Love and Loss"-werk van Roy McMakin, een groot rood "&" teken stond op een paal in de lucht terwijl op de grond in witte letters de woorden Love en Loss (liefde en verliezen) waren geschreven. Tevens bekeken we een heel groot rood werk, het was de sculptuur met de naam Eagle, zelf zag ik er wel de klauw van een adelaar in, maar zeker niet de gehele vogel. De Bunyon's Chess, van Mark di Suvero, was een sculptuur van hout en roestvrij-staal dat ik al helemaal niet goed thuis kon brengen. Het was heel erg abstract en daar kon ik eigenlijk maar heel weinig mee. We liepen langzaam verder en bleven overal abstracte werken zien. Ik vond het lastig om mijn aandacht er goed bij te houden en mijn interesse in de verschillende kunstwerken en sculpturen werd steeds minder. Op een gegeven moment arriveerden we bij Typewriter Eraser, Scale X, een grote sculptuur van een "typemachine-wisser", zoiets had ik nog nooit eerder gezien en zelf vond ik het meer op een wieltje van een skeeler, met franjes er aan, lijken.
Het bleek dat de Typewriter Eraser, Scale X, gemaakt was door de in Nederland geboren Coosje van Bruggen samen met haar Zweeds-Amerikaanse man, Claes Oldenburg. Ik vond het wel leuk dat er ook nog iets Nederlands aanwezig was in het park, dat gaf me iets van trots. Stom is dat eigenlijk altijd, maar ik vind het leuk om Nederlandse dingen te zien, wanneer ik in Amerika op vakantie ben. Vervolgens liepen we in een redelijk snel tempo over de rest van het Olympic Scupture Park heen, de Wandering Rocks, Mary's Invitation: A Place to Regard Beauty, Eye Benches I, II en III, Seattle Cloud Cover en Persephone Unbound konden ons niet veel meer interesseren. Ik vond het allemaal veel te ontastbaar en wat te zweverig. Misschien zou ik het wel leuk hebben gevonden wanneer ik een paar jaartjes ouder was geweest, maar ook daar heb ik mijn twijfels nu bij. In de verte zagen we de Seattle Space Needle staan, gelukkig kwamen we daar steeds dichterbij. We hadden tickets om er naar boven toe te gaan en vanaf het observatieplatform de stad Seattle te bekijken. Ik wist dat ik dat wel leuk zou gaan vinden en we gingen er snel naartoe. Het Olympic Sculpture Park vond ik erg tegenvallen, dat kwam niet doordat het niet mooi was gemaakt, maar het was gewoon niet mijn smaak en het kon me ook niet boeien. Dat gebeurt me niet vaak, meestal vind ik alles in Amerika leuk, maar deze keer was het anders. Je moet er van houden en ik kwam er destijds achter dat ik niet van de abstracte sculpturen van het Olympic Sculpture Park hou.
