Adres: 100 Legends Way, Boston, MA 02114, Verenigde Staten
Normaal gesproken ga ik altijd in het voorjaar of de zomer naar Amerika toe. De reis naar Boston maakte ik echter met voorbedachten rade in het najaar. De hoofdreden hiervoor was het feit dat ik graag eens naar een NBA- en NHL-wedstrijd toe wilde gaan. In het verleden was ik al wel een keer naar een wedstrijd in de MLB geweest, maar wilde ook eens wat andere populaire professionele Amerikaanse sporten van dichtbij mee gaan maken. In Boston spelen de Boston Celtics (NBA) en de Boston Bruins (NHL), beide clubs zijn meervoudig kampioen van Amerika en ook ver buiten de eigen landgrenzen bekend. Het grappige is dat ze allebei in hetzelfde stadion spelen, de TD Garden vlakbij het centrum van Boston. Ik moest er natuurlijk wel eerst voor zorgen dat ik aan wedstrijdkaarten kon komen en had geen zin om via een derden-partij de hoofdprijs te betalen. Gelukkig werden er bij beide teams geen clubkaarten gehanteerd en kon ik via de website van Ticketmaster tickets kopen.
De website van Ticketmaster was het officiële verkoopkanaal van beide teams. De tickets voor de wedstrijd van de Boston Celtics (tegen de Milwaukee Bucks) kocht ik direct op de eerste dag van de vrije verkoop, 2,5 maand voor de wedstrijd. In het totaal moest ik voor 2 kaarten een bedrag van $ 148,24 betalen. We zouden plaats moeten gaan nemen in het vak BAL313, bovenin het stadion en dan hadden we stoel 3 en 4. Ik vond het best een flink bedrag wat we af moesten rekenen, maar had het voor die eenmalige en speciale ervaring van een NBA-wedstrijd wel over. Ik kreeg geen tickets in mijn mail welke ik uit moest printen, maar alles ging via de mobiele telefoon. Het was de bedoeling dat ik de kaarten in mijn “wallet” op zou slaan en vervolgens bij binnenkomst in het stadion moest de QR-code ervan worden gescand. Dit vond ik wel weer een mooie ontwikkeling van de technologie en het scheelde ook weer wat papierwerk wat ik op vakantie mee zou moeten nemen.
Op de dag van de wedstrijd liepen we rustig vanuit het Wyndham Boston Beacon Hill naar de buurt van het stadion, dit was een wandeling van zo’n 10 minuten. We aten wat bij een van de restaurants rondom het gebouw en keken in het stadion in de grote winkel waar allerlei spullen van zowel de Celtics als de Bruins werden aangeboden. Het werd alsmaar drukker en drukker met mensen wie in het groen gekleed waren, maar de sfeer was toch wat anders dan welke ik van voetbalwedstrijden gewend was. Een stuk rustiger, alsof er geen enkele wedstrijdspanning was, het leek op een uitje voor de meesten. Na enige tijd in en rondom de gangen en het station van de TD Garden te hebben gelopen was het tijd om daadwerkelijk het stadion binnen te gaan. Na een grondige controle, waarbij iedereen door metaaldetectoren moest lopen, konden we op weg gaan naar onze plekken. Dit bleek nog een flinke tocht te gaan worden, want het stadion was groter dan ik vooraf had gedacht.
We moesten dus naar de bovenste ring van het stadion, met een aantal roltrappen gingen we steeds hoger het gebouw in. Tussendoor liepen we nog even een rondje om te kijken bij de vele tientallen verkooppunten van nachos, hotdogs, hamburgers, friet en verschillende soorten bier. Ik vond het grappig om te zien dat vrijwel iedereen wel wat te eten in hun handen had. Dat was me destijds bij de baseball-wedstrijd ook al opgevallen, maar bij het basketbal was dat dus ook het geval. Toen we de laatste roltrap naar boven hadden genomen had ik ook wel zin in iets te drinken. Ik wilde een biertje bestellen ($ 12,00 voor een normale en $ 14,00 voor een grote beker) en er werd naar mijn identiteitsbewijs gevraagd. Ik had alleen mijn rijbewijs bij (die wordt vrijwel altijd goedgekeurd), maar helaas was mijn paspoort nodig. Ondanks dat ik al 15 jaar geen 21 meer ben kreeg ik toch geen beker bier mee. Dat vond ik vrij apart, maar het bleken de regels van het stadion te zijn.
Er klonk harde muziek uit de boxen en op het veld waren al wat mensen aanwezig. Er werd warmgelopen door de cheerleaders en dansers en mensen van de televisie waren druk met elkaar in gesprek. In het midden van het veld was het logo van de Boston Celtics afgebeeld en ik vond het prachtig om te zien. Langzaamaan werd het steeds wat drukker op de tribunes. Een klok telde af naar het begin van de wedstrijd en de spelers kwamen het veld op om hun eigen warming up te doen. Dit was al een show op zich, mooi om te zien hoe groot de spelers waren en met wat voor een eenvoud zij de ballen door de basket gooiden. Een aantal minuten voor het begin van de wedstrijd was iedereen van het veld af. Er betraden een aantal soldaten de hal en een zangeres werd naar voren geroepen. De tribunes waren inmiddels vol en het Amerikaanse volkslied werd ten gehore gebracht. Dit vond ik geweldig om (weer) mee te maken, er werd prachtig gezongen en ik kreeg kippenvel.
Dit vond ik ontzettend vreemd, het publiek ging tekeer en was aan het zingen voor een heel ander team en sport dan waarvoor ze (wat ik voorafgaande aan de wedstrijd dacht) gekomen waren. De time-out duurde bovendien 3:15 minuten en het zou niet bij die ene keer blijven dat het door de teams werd aangevraagd. Het ritme en spel werd iedere keer voor lange tijd uit de wedstrijd gehaald. Zang en dans vulden deze tijd op. Ik vond het eerlijk gezegd maar niks. Op deze manier kon ik helemaal niet goed in de wedstrijd komen en het met spanning beleven. Ik was volgens mij een van de weinigen die daar last van had, want de Amerikanen waren vrolijk aan het dansen en gek aan het doen, ongeacht het scoreverloop. Het leek wel alsof ze voornamelijk in het stadion aanwezig waren om op de beeldschermen van het grote scorebord middenin de hal te kijken en te worden getoond en zo fan van de wedstrijd te worden. Ik begreep er niks van, dit was een hele andere beleving van sport dan welke ik gewend was.
Het stoppen van het spel wanneer de bal buiten het veld was vond ik een goede zaak, zodat je zuivere speeltijd hebt. Echter alle time-outs en pauzes tussen de periodes maakten het spel dood. Een kwartier pauze tussen de 2e en 3e periode wanneer je 24 minuten hebt gespeeld vind ik normaal, maar de rest had van mij allemaal best wat korter gemogen. Door alle show, zang en dans werd er veel spanning van de wedstrijd gehaald. Op een gegeven moment kwamen er zelfs parachutes naar beneden met prijzen voor de bezoekers, waardoor het publiek nog gekker ging doen. Niet om hun team aan te moedigen, maar vooral om maar op het beeldscherm te komen. Er werden standaard liedjes gezongen zoals Let’s Go (vul naam team in...in dit geval dus de) Celtics! en Defense... Defense... maar verder waren de supporters, of moet ik bezoekers zeggen, weinig origineel. Ik genoot ervan wanneer er driepunters en dunks werden gescoord, maar het overgrote deel van het publiek leek meer met andere dingen bezig te zijn.
Een jongen die bij ons in het vak zat was zo dronken dat hij elke keer een high five wilde doen met de mensen om hen heen wanneer er gescoord werd. Daar werden enkele mensen op een gegeven moment gek van en het leek ook niet lang meer te duren voordat hij vanwege zijn dronkenschap niet meer op zijn benen kon staan. Hij was echter als een van de weinigen wel enthousiast over het spel, terwijl de rest naar hem aan het kijken was. Tussen alle show en vermaak door werd er ook nog een wedstrijd gespeeld, dat zou je bijna vergeten wanneer je in het stadion zat. Uiteindelijk wonnen de Celtics, met een zeer dubieus en discutabel scoreverloop, met 117 – 113. Het leek wel alsof hier ook iets afgesproken was, ik ben in het verleden een paar keer bij een wedstrijd van de Harlem Globetrotters geweest en de NBA-wedstrijd had daar wel meer dan iets van weg. The Show must Go On tenslotte. Ik had voorafgaande aan de wedstrijd er veel meer van verwacht, ik moet wennen aan de Amerikaanse sportbeleving, maar ik weet niet of ik dat wel wil.
