Adres: 100 Legends Way, Boston, MA 02114, Verenigde Staten
Een van de redenen waarom ik graag naar Boston wilde gaan was het bezoeken van een aantal professionele sportwedstrijden in en rondom de stad. Een aantal jaar geleden was ik al eens naar een MLB baseballwedstrijd in San Francisco geweest, maar ik wilde ook wel eens een NBA-, NHL- en mogelijk ook een NFL- wedstrijd in een Amerikaans stadion gaan zien. In Boston spelen de Boston Celtics (NBA), Boston Bruins (NHL), Boston Red Sox (MLB) en in de omgeving van de stad spelen de New England Patriots (NFL). Jullie hebben eerder al kunnen lezen over de wedstrijd van de Boston Celtics waar ik naartoe ben geweest, maar het is me ook gelukt om aan kaarten voor de ijshockeywedstrijd van de Boston Bruins tegen de Dallas Stars te komen. Via de officiële website van Ticketmaster kocht ik een tweetal kaarten voor een totaalbedrag van $ 188,35. Ik vond het vrij prijzig, maar omdat ik er graag naartoe wilde heb ik het toch gedaan. Het viel me op dat de kaarten hetzelfde vak en zelfs vrijwel dezelfde stoelen aangaven als de stoelen welke we tijdens de NBA-wedstrijd zouden gaan krijgen, vak BAL313, rij 14, stoel 6 en 7.
Op de dag van de wedstrijd gingen we al op tijd naar het stadion. Een aantal dagen er voor waren we er ook al geweest en we wisten van die keer dat het wel even duurde voordat we onze zitplaatsen zouden bereiken. Het viel me op dat het op het moment dat we bij het stadion arriveerden veel minder druk was dan eerder die week. We konden snel doorlopen bij de metaaldetectoren en het fouilleren wat volgde was ook zo gebeurd. De sfeer was toch wel wat anders dan voorafgaande aan de basketbalwedstrijd, het publiek was minder divers en juist wat meer gelaten. We maakten een foto van het grote bronzen beeld van de grizzly beer, de mascotte van de Boston Bruins, en gingen via een aantal roltrappen het stadion omhoog en op weg naar ons vak. Ik vond het ook deze keer weer prachtig hoe de gangen en hallen rondom het stadion gethematiseerd waren. Grote logo’s van de Bruins waren opgesteld, er werden posters uitgedeeld waarop enkele spelers afgebeeld waren, en overal konden er spullen, maar ook eten en drinken worden gekocht.
We hadden die avond nog niks gegeten en ik had eigenlijk wel trek. Van ons vorige bezoek aan de TD Garden wisten we dat we onze paspoorten mee moesten nemen om bier te mogen kopen. De vorige keer hadden we ze niet bij en kregen dus ook geen alcohol mee, maar ditmaal hadden we ze wel meegenomen. We besloten om in de buurt van ons vak een biertje en natuurlijk ook een hotdog te halen. Een van de stands verkocht bieren van de lokale brouwerij Harpoon en we besloten om er daar een van te kopen. We kochten 2 bekers Take 5 bier, voor deze beide plastic bekers met 0,4 liter inhoud moesten we in totaal $ 24 betalen, wat een geld zeg! Ik vond het heel erg duur en eigenlijk niet normaal. We hoefden het natuurlijk niet te kopen, maar ik vond het er wel een beetje bij horen. Vervolgens liepen we verder naar een verkooppunt van hotdogs, gelukkig waren deze broodjes met worst een stuk goedkoper dan de bieren. We kochten er 2 en zelf deed ik er ketchup, mosterd en relish (een groen sausje van fijngehakte groenten, azijn en suiker) op, dit mochten we zoveel pakken als we wilden. Nu ik de foto zie krijg ik direct weer trek.
We besloten om nog even in de gang te blijven staan en daar rustig de hotdog op te eten en te kijken naar alle mensen die langsliepen. Het werd al wat drukker, maar het was nog lang niet zo druk als een paar dagen er voor. Toen we onze broodjes op hadden liepen we naar ons vak. Het was nog ontzettend leeg in het stadion. Onze stoelen bevonden zich op de bovenste rij van de hal en ik hoopte dat het mogelijk zou zijn om wat lager te gaan zitten wanneer de wedstrijd zou beginnen. Helaas stroomde het stadion toch wel redelijk vol, het was niet uitverkocht, maar we hadden ook geen zin om langs allemaal mensen te moeten lopen om op 2 stoelen te gaan zitten, waarvan de bezoekers mogelijk later nog zouden komen. Er waren minder zitplaatsen in het stadion dan tijdens de basketbalwedstrijd, want nu werd natuurlijk het hele veld benut. Tijdens de basketbalwedstrijd stonden er stoelen rondom het veld. De vloer van een basketbalwedstrijd is echter een stuk kleiner dan het ijs van een ijshockeywedstrijd, waardoor logischerwijs de hele ijshockeybaan moest worden gebruikt.
De spelers
waren inmiddels het veld al opgekomen en zij waren zich warm aan het schaatsen
en het slaan. Geweldig om te zien dat vrijwel elke puck welke werd afgevuurd
ook daadwerkelijk in de goal belandde. Ze werden soms zo hard geslagen dat ik
ze niet eens kon volgen. Ik keek naar de banners welke hoog in het stadion
hingen en zag dat de Boston Bruins veel prijzen hadden gewonnen, maar lang niet
zoveel als de Boston Celtics. Er was nog ruimte zat om nieuwe vlaggen op te
hangen. De Boston Red Sox hadden die week de MLB gewonnen (ze noemen het World Series, maar hebben tegen geen enkel team buiten Noord-Amerika gespeeld) en zij kwamen met de Stanley Cup het veld opgelopen. Ze hadden shirts van de Boston Bruins aan, met achterop hun eigen nummer en naam in het rood gestikt. Het publiek werd wederom helemaal gek, maar ik begreep het niet helemaal. Baseball is toch een hele andere sport dan ijshockey, en de Red Sox zijn een heel ander team dan de Bruins, maar de trots voor de stad heeft hierbij overwonnen. Ze werden geëerd en er werd voor ze geklapt.
Een aantal minuten voordat de wedstrijd begon startte de rest van show, de grote
lichten gingen uit, en de zangeres van het Amerikaanse volkslied kwam het ijs
opgelopen. Dit vond ik, net als voorafgaande aan de NBA-wedstrijd, weer erg
indrukwekkend om te zien en te horen. Het was iets minder zuiver dan een paar
dagen ervoor gezongen, maar toch gaf het me nog steeds kippenvel. Nadat het
lied was afgelopen stond iedereen enthousiast te klappen en te joelen en het gaf
echt een gevoel van eenheid. De wedstrijd kon gaan beginnen en ik was benieuwd
naar hoe het zou gaan verlopen. De eerste periode van 20 minuten zuivere speeltijd begon en ik was wat meer enthousiast dan tijdens de basketbalwedstrijd. Het spel ging op en neer en na een kleine 4 minuten scoorde Radek Faksa de 0-1 voor de Dallas Stars. Het publiek raakte daardoor wat terneergeslagen, maar dat veranderde één minuut later toen David Pastrnak in een Power Play-situatie de 1-1 scoorde. Ik ging er eens goed voor zitten, want hoopte nog veel meer goals te gaan zien. Echter zakte de kwaliteit van het spel en het tempo van de wedstrijd in, dit kwam mede door de vele time-outs welke verplicht waren, maar ook werden aangevraagd.
Er waren nog wel een paar kansen van beide teams, maar er werd gedurende de eerste periode verder niet meer gescoord. De time-outs van telkens 2 minuten voor de televisie waren irritant, het gebeurde elke periode 3 keer, na de 6e, 10e en 14e minuut. Het haalde de agressie en het tempo uit het spel en ik kan me niet voorstellen dat het voor de spelers fijn is om op die manier een wedstrijd te spelen. Ze zullen het wel gewend zijn natuurlijk, maar ik kon er niet aan wennen. Tussen de 3 periodes hadden de spelers tevens elke keer 18 minuten pauze. Dit zorgde er voor dat de wedstrijd zeer lang duurde. Er was wel weer vermaak gedurende elke pauze, maar ik wilde liever vermaakt worden door de wedstrijd. Het werkte ook niet mee dat er tijdens zowel de 2e als 3e periode geen enkele keer meer gescoord werd. Daar baalde ik van, het was op die manier vrij saai en door alle minuten dat er niet werd gespeeld werd het steeds minder leuk om bij de wedstrijd aanwezig te zijn. De wedstrijd ging dus met 1-1 de verlenging in. We moesten weer 15 minuten wachten voordat dat zou beginnen.
De wedstrijd duurde en duurde maar en ik was blij dat in de 5e minuut van de verlenging Brad Marchand in de power play de verlossende 2-1 scoorde en de wedstrijd afgelopen was. Na enkele uren in het stadion te hebben gezeten was ik erg moe geworden, en ik kon niet eens enthousiast reageren voor de Bruins, maar wel vanwege het feit dat we terug naar het hotel konden gaan. Alle pauzes, time-outs en stilleggingen van het spel hebben er niet voor gezorgd dat ik de ervaring heb gekregen als waarop ik voorafgaande aan de wedstrijd had gehoopt. Veel van wat de sport mooi maakt wordt door de pauzes uit de wedstrijd gehaald. Het Amerikaanse publiek lijkt er echter niks om te geven, zij zijn het gewend en houden ook van alle show om de wedstrijd heen. Ik heb dat helemaal niet en net als na de basketbalwedstrijd verliet ik toch weer met een rotgevoel het stadion. Ik denk dat ik maar niet meer naar Amerikaanse prof-sportwedstrijden moet gaan, het spel vind ik prachtig, maar alles eromheen vind ik veel te overdreven en langdradig.
