Adres: 10 Av/West 16 St, New York, NY 10011, Verenigde Staten
Tijdens mijn een-na-laatste vakantie in New York City was het eigenlijk de bedoeling om gedurende de laatste ochtend in die stad een wandeling te gaan maken over de High Line. Echter kwam het er destijds niet van, omdat onze terugvlucht vervroegd werd en we daardoor ook al voor het middaguur door SuperShuttle werden opgehaald bij ons hotel. Daar baalde ik toen van, want het leek me leuk om over de voormalige metrolijn, welke tot een stadspark is omgetoverd, heen te lopen. Helaas hadden we dus de pech dat we eerder naar huis toe moesten en enkele activiteiten niet konden gaan doen. Toen ik besloten had om mijn afgelopen reis naar New York te boeken schreef ik een bezoek aan de High Line ook als een van de eerste activiteiten op. Het was de bedoeling om tijdens onze tweede dag in de stad door het stadspark heen te wandelen. We zouden dan tijd genoeg gaan hebben en waren niet gebonden aan een vertrek uit de stad. Het moest dus wel goed gaan komen en ik keek er naar uit om over de paden van het vrij jonge stadspark in de lucht van Manhattan heen te lopen.
De High Line is een 2,33 kilometer lang, hooggelegen stadspark, welke gecreëerd is op een voormalige spoorbaan voor goederentreinen van de West Side Line van de New York Central Railroad, aan de westkant van Manhattan, in de wijk Chelsea. Het park begint op de hoek van Washington Street en Gansevoort Street in het zuiden en loopt in noordelijke richting tot aan W 34th Street. Sinds de jaren ’80 werd het spoor al niet meer gebruikt en er ontstonden plannen om er een stadspark van te maken. In 2004 werden de plannen concreet en er werd geld voor vrijgemaakt. In 2009 werd de eerste fase van de High Line geopend en vervolgens werd het park in 2011, 2014 en 2019 verder uitgebreid. Het park is ontworpen als een levend systeem vanuit verschillende disciplines zoals landschapsarchitectuur, stedenbouw en ecologie. Vanwege de High Line is de wijk Chelsea opgeleefd, er ontwikkelen telkens nieuwe projecten en de vastgoedprijzen om het park heen stijgen. De High Line wordt jaarlijks bezocht door meer dan 5 miljoen bezoekers vanuit de hele wereld.
Het had
weinig gescheeld of ons bezoek aan de High Line had niet door kunnen gaan.
Gedurende de periode dat we in New York waren was het namelijk ontzettend koud
en vrijwel elke nacht sneeuwde het. Ik had op internet gelezen dat de High
Line bij sneeuwval gesloten kon zijn, omdat het er erg glad zou kunnen worden
en de veiligheid voor de bezoekers zodoende niet kon worden gegarandeerd. Ik
hoopte maar dat we er toch wat van konden gaan zien, want tweemaal achter
elkaar een activiteit niet kunnen doen had ik natuurlijk maar weinig zin in. We
besloten om voorafgaande aan ons bezoek aan de High Line eerst naar de Chelsea
Market te gaan en vanuit daar te kijken of dat we het stadspark op konden.
Vanuit het overdekte winkelcentrum liepen we naar buiten en na enkele meters
lopen zagen we een trap op 16th Street welke ons naar de High Line bracht. Aan
de trap hingen een drietal borden met informatie over de High Line en de regels
welke er golden, en ik las alles even rustig door. Gelukkig was het park dus niet
gesloten en konden we verder naar boven gaan.
We kwamen terecht op een lang en uitgestrekt pad en zagen dat we niet de enigen waren die het park wilden bezoeken. Ondanks dat het koud was en overal sneeuw lag was het druk, veel andere toeristen waren over de voormalige spoorweg aan het wandelen en wij besloten om in de richting van de meute mee te lopen en we zouden wel gaan zien wat er op ons pad kwam. Het was de bedoeling dat we allemaal op de stenen bleven lopen, bloemenperkjes en gebieden met struiken waren met touwtjes afgezet en er mocht dus niet van de gebaande paden worden afgeweken. Langs de kant van de route zagen we allerlei kunstwerken, of in ieder geval objecten welke als kunst door moesten gaan. Ik vond niet alles even mooi, zo stond er bijvoorbeeld een ijzeren rechthoek met 2 uitgesneden cirkels erin en wat rood verf eroverheen, een industrieel werk, waar ik zelf weinig om gaf. Wat ik wel ontzettend gaaf vond waren de geschilderde muren van een aantal gebouwen. In felle kleuren waren gezichten getekend en met op de achtergrond het Empire State Building voelde ik me echt in New York City.
We wandelden
rustig verder en keken om ons heen. Door de sneeuw en het industriële karakter
van de wijk moest ik denken aan de film Coming to America met Eddie Murphy in
de hoofdrol. De film gaat over een Afrikaanse prins welke in het koude New York
terecht komt en dat geweldig vindt, datzelfde gevoel had ik ook toen ik over de
High Line liep. Het park en de omgeving ademde New York en ik vond het
prachtig. Op veel plekken om ons heen waren bouwwerkzaamheden aan de gang, er
werden nieuwe wolkenkrabbers uit de grond gestampt en de wijk werd verder ontwikkeld
en gemoderniseerd. We liepen langs een werk waar het woord Ironwoodland in hoofdletters
was gespeld, dit was een verwijzing naar zowel de Ironwood State Prison als
naar Hollywoodland, en moest het tegenstrijdige karakter van instellingen welke
zowel onroerend goed als gevangenissen ontwikkelen uitbeelden. Er werden dus
ook wat boodschappen langs de route van de High Line aan de bezoekers van het
park meegegeven en dat vond ik eigenlijk wel wat hebben.
Aan de zijkant van een groot gebouw waren een aantal vrouwen als het Vrijheidsbeeld nagetekend met daarbij de tekst “I Lift My Lamp Beside the Golden Door”, dit is de laatste zin van 'The New Colossus', ofwel de ode aan de vrijheid welke is gegraveerd op de bronzen plaquette, die is gemonteerd op het standbeeld op Liberty Island. Dit was erg mooi gedaan en ik raakte er van onder de indruk. Om de paar meter wandelen zagen we wel weer een nieuw straatkunstwerk, zoals bijvoorbeeld een aantal grote gekleurde stelen welke ik op bloemen of keukengerei vond lijken. Ik wist niet zo goed wat ik daarvan moest vinden. Wat ik wel heel erg mooi vond was de enorme muurschildering van de Braziliaanse straatartiest Kobra in samenwerking met HG Contemporary aan de bovenkant van het Empire Diner. De grote gezichten waren met veel detail getekend en ik kon zien dat er moeite voor was gedaan. We bleven rustig verder lopen, het was er nog steeds koud en het waaide hard, maar door alles wat ik om me heen zag bleef ik wel geamuseerd.
Ik vond het super om de straten van Manhattan een keer vanuit een iets hoger oogpunt te kunnen bekijken. De gele taxi’s, welke voortdurend langsreden, en de hoge gebouwen om ons heen zagen we nu toch in een wat ander perspectief en dat had iets speciaals. Het bleef druk om ons heen, niet alleen op de High Line zelf maar ook op de straten. De geluiden van New York bleven we constant horen en het gevoel van in een film rond te lopen ging maar niet weg. We kwamen langs een nieuw kunstwerk in de vorm van een persoon, welke was opgebouwd uit lagen van een aantal verschillende soorten materiaal. Het werk heette “The Dig of No Body” en beeldde het menselijk lichaam uit als een tegenstrijdige structuur. Elke laag kon bewogen worden, maar omdat ik mijn handen liever in mijn warme zakken wilde houden besloot ik om alleen maar even naar het beeld te kijken en er verder niet aan te komen. Om het beeld heen lag bovendien een behoorlijke hoeveelheid sneeuw en ik had er ook weinig trek in om uit te glijden en vervolgens de hele dag met een natte broek rond te moeten lopen.
We wandelden weer een stukje verder en in de verte zag ik ineens een hek staan waar allemaal mensen bij stonden te wachten. Op het moment dat we bij dat hek arriveerden zag ik dat de route van de High Line verder afgesloten zou zijn, omdat er teveel sneeuw lag en dat weg werd geruimd. Een medewerkster van de High Line stond achter het hek de mensen te woord en zij vertelde dat we helaas dus niet verder konden gaan. Dat vond ik erg jammer, want had graag nog een stuk verder doorgelopen en meer van de kunstwerken gezien. Dat mocht dus niet zo zijn en we werden verzocht om de High Line te verlaten. Samen met een aantal andere mensen liepen we teleurgesteld de trap af en we kwamen uit op 23th Street. De route zou eigenlijk nog 11 blokken verder gaan tot aan 34th Street, maar dat zal dus iets zijn voor een volgende keer, mocht ik ooit nog eens in New York City terug gaan keren. Dan zal ik er wel voor kiezen om weer tijdens een warmere periode te gaan, zodat ik er zeker van kan zijn dat ik het stuk wat ik nu nog niet heb gezien wel ga zien. Het gedeelte wat ik al gelopen heb smaakte namelijk naar meer, en ik hoop de rest van het park ook nog eens te gaan bezichtigen.
