Amerikaans restaurant in het buitenland: Hard Rock Cafe
Adres: Via dei Brunelleschi, 1, 50123 Firenze FI, Italië
Enige tijd geleden ben ik samen met een drietal vrienden een lang weekend naar Florence in Italië geweest, met als voornaamste doelstelling het bezoeken van de voetbalwedstrijd Fiorentina - Atalanta Bergamo. Natuurlijk ben ik voorafgaande aan onze citytrip op zoek gegaan naar Amerikaanse ketenrestaurants in de stad. Ik vind Italiaans eten heel erg lekker, maar voor de afwisseling en een verhaal op mijn blog wilde ik ook wel een keer lekker Amerikaans gaan eten. Het was nog best een opgave om iets interessants te vinden, er waren veel hamburgerrestaurants in Florence aanwezig, maar dat waren helaas geen bekende Amerikaanse ketens. Na enig speurwerk kwam ik erachter dat er in deze hoofdstad van de regio Toscane een vestiging van Hard Rock Cafe was gelegen. Ik heb even overleg gevoerd met de rest en gevraagd of dat zij het goed vonden om op de laatste avond bij het Hard Rock Cafe te gaan eten, en gelukkig reageerde iedereen direct enthousiast. Op het moment dat we daadwerkelijk in Florence aan waren gekomen ging de tijd ontzettend snel, we waren vrijdagochtend vertrokken en voordat we het wisten was het al zondagavond en stond ons diner bij het Hard Rock Cafe op het programma. Het restaurant bevond zich op de Via dei Brunelleschi, op een paar minuten afstand van de Kathedraal van Florence, en was dus zeer centraal gelegen. We liepen er naartoe en hadden allemaal al een behoorlijke trek.
De keten van het Hard Rock Cafe bestaat uit een grote groep van themarestaurants, waarvan de organisatie op 14 juni 1971 is opgericht door Isaac Tigrett en Peter Morton. De eerste vestiging werd niet in Amerika, maar in de buurt van Hyde Park Corner in Londen geopend. Het heeft maar liefst een achttal jaar na de opening geduurd, tot aan het jaar 1979, dat het café de muren met Rock & Roll memorabilia begon vol te hangen. Al deze Rock & Roll spullen aan de wanden en in de zaak is een traditie geworden, die de keten heeft uitgebreid naar al haar andere restaurants en cafés. De keten begon met de wereldwijde expansie in 1982. Destijds werden er, gedurende een kort tijdsbestek van een paar jaar, een groot aantal vestigingen van Hard Rock Cafe geopend in Amerika en Europa. In 2007 werd het volledige bedrijf Hard Rock aan de Seminole Tribe of Florida verkocht en momenteel bevindt het hoofdkantoor zich in Orlando, Florida. Op dit moment zijn er een kleine 200 locaties van het Hard Rock Cafe in zo'n 60 verschillende landen te vinden. Naast cafés en restaurants beschikt de keten ook over een groot aantal hotels en casino's, waarvan de bekendste in Las Vegas stond (binnenkort wordt er een nieuw Hard Rock Casino gebouwd op de plek van The Mirage Volcano). Het motto van Hard Rock Cafe is "Love All, Serve All", dat is natuurlijk een mooie kreet, zo lang je maar betaald. Een van de cafés en restaurants van de Hard Rock-keten bevindt zich dus in het centrum van Florence, in Italië.
Het restaurant was gevestigd in een mooi statig oud pand, we liepen onder de granieten bogen door en gingen het gebouw binnen. In het voorste gedeelte van de zaak was het winkeltje gesitueerd, waar allerlei spullen van het
Hard Rock Cafe Florence werden verkocht. Ik begin er niet aan om daar wat van te kopen, want dan moet ik weer wat gaan sparen en heb ik er spijt van dat ik tijdens mijn bezoeken aan andere vestigingen van de keten niks gekocht heb. We wandelden langs het winkeltje en arriveerden in het bargedeelte van het restaurant. Daar was het lekker rustig, dus ik ging er vanuit dat we niet op een vrije tafel hoefden te wachten. Ik gaf vervolgens bij de hostess aan dat we met 4 personen waren en even later werden we naar onze tafel meegenomen. Het was een groot restaurant, naast alle Rock & Roll-spullen had het ook een podium, waar even later een optreden op zou gaan plaatsvinden. We kregen de menukaarten uitgereikt en er werd direct gevraagd wat we wilden drinken. Er werd driemaal een groot glas Peroni-bier besteld en zelf koos ik voor een flesje glutenvrij Peroni-bier. Dat deed ik niet omdat ik geen gluten mag, maar dat biertje had ik nog nooit gedronken en wilde ik eens proberen. Vervolgens namen we de boekwerken erbij, waarin het menu was beschreven en afgebeeld, en gingen op zoek naar iets lekkers om te eten. Ik had al de hele dag zin in spareribs en zocht dat gerecht even op.
De spareribs ofwel Baby Back Ribs stonden bij de Speciality Entrees. Voor € 21,55 zou ik een volledig stuk spareribs gaan krijgen, geserveerd met friet, coleslaw en bonen. De rest koos eenmaal voor de New York Strip Steak (geserveerd met broccoli en aardappelpuree met kaas, € 24,65) en tweemaal voor de BBQ Bacon Cheeseburger met friet en barbecuesaus (€ 17,45 per stuk). De drankjes stonden al vrij snel op tafel, en ook duurde het niet lang voordat de gerechten werden geserveerd. We zeiden tegen elkaar dat het op lopende bandwerk leek, maar omdat we allemaal toch al de nodige trek hadden vonden we het niet erg. De gerechten zagen er allemaal erg goed uit, zelf hou ik niet zo van steak, maar met de flinke klont boter die erbovenop lag leek het me toch wel lekker. De hamburgers waren groot, ze waren belegd met tomaat, sla, gefrituurde uitjes, bacon en cheddar kaas. Een apart bakje met barbecuesaus was erbij gedaan en daarnaast stond ook nog een emmertje dat gevuld was met frietjes. Ondanks dat die gerechten me ook lekker leken was ik zeer tevreden met de spareribs die voor m'n neus stonden. In eerste instantie leken het aantal frietjes die ik erbij gekregen had wat karig, maar uiteindelijk bleek het toch wel meer dan genoeg te zijn. Ik begon het eerste stuk van mijn sparerib af te snijden en merkte direct dat het vlees ontzettend mals was. Ik hoefde het bijna niet aan te raken of het viel al van het bot af.
Gelukkig hadden we allemaal een leeg bordje erbij gekregen, ik pakte die van mij er even bij, zodat ik daar de afgekloven botten op kon leggen. Of nou ja, kluiven was eigenlijk niet nodig, maar ik vind het altijd leuk om al het vlees van de botten af te halen. De smaak van het vlees was heerlijk, de barbecuesaus waarmee het was ingesmeerd proefde ik uitstekend en de sparerib was ook goed gekruid. De coleslaw paste bij het gerecht, het was lekker fris en een fijne afwisseling met het vlees. Voor mij hadden de ranch-stijl bonen er niet per se bij gehoeven, een halve maiskolf was beter geweest. De frietjes waren hard en krokant gebakken, zoals ze ook horen te zijn. Het volledige gerecht stelde me niet teleur en was precies wat ik gewend was van het
Hard Rock Cafe. Ik vond het erg lekker! Op het moment dat we onze gerechten al een heel eind op hadden begon er ineens een optreden op het podium. Verschillende jongens en meiden begonnen te dansen en te zingen. Het was volgens mij een lokale groep van scholieren, ze werden in het Italiaans aangekondigd en dat kon ik niet precies verstaan. Het was wel leuk om er even naar te kijken en te luisteren. In de tussentijd hadden we ook de rekening al uitgereikt gekregen. In het totaal moesten we een bedrag betalen van € 119,25, dus zo'n € 30 per persoon. Dat is een vrij normaal bedrag voor een diner bij het
Hard Rock Cafe. We hadden een leuke tijd gehad, heerlijk gegeten en waren klaar voor de rest van onze laatste avond in Florence.
