Activiteit: Giant Eyeball
Adres: 1601 Main St, Dallas, TX 75201, Verenigde Staten
De laatste plaats van bestemming, van mijn afgelopen rondreis door Texas, was Dallas. Vanuit Fort Worth reden we in de ochtend (via Arlington) naar Dallas. Eenmaal daar aangekomen bleek dat onze boeking van het hotel, waarin we zouden gaan verblijven, geannuleerd was vanwege het faillissement van de partij waarbij we geboekt hadden. We waren door de drukte in de hotels in Dallas genoodzaakt om een accommodatie buiten de stad te boeken. We kozen voor een hotel in Hutchins, op een klein kwartiertje rijden vanaf het centrum van Dallas. Doordat we een nieuwe verblijfplaats moesten zoeken en er natuurlijk ook naartoe moesten rijden verloren we kostbare tijd. We hadden die dag een aantal verschillende activiteiten op het programma staan, maar nu moesten we wat gaan schuiven. Nadat we ingecheckt waren in het La Quinta Inn & Suites by Wyndham Dallas Hutchins en onze kamer hadden bekeken gingen we snel weer terug de auto in en reden opnieuw naar de binnenstad van Dallas. We parkeerden onze auto in de nabije omgeving van het Cambria Hotel, waarin we in eerste instantie zouden gaan overnachten. We hadden daar de Platinum Parking Lot gezien en wisten dat daar genoeg plaatsen beschikbaar waren om onze auto neer te zetten.
Vanuit het parkeerterrein liepen we het centrum van Dallas in. Het was een mooie zonnige dag, maar bij het zien van het Cambria Hotel begon ik toch weer te balen. Het was echt een mooi hotel, maar helaas waren er geen kamers meer beschikbaar en was de klantvriendelijkheid van het personeel ook niet goed te noemen. We wandelden langs het Pacific Plaza, een park waarin een aantal kunstwerken stonden, en even later arriveerden we bij Thanks-Giving Square. Ik keek mijn ogen uit, op elke hoek van de straat stonden wolkenkrabbers en andere hoge gebouwen, en het voelde weer als een echte Amerikaanse stad. De binnenstad van Dallas was totaal anders dan het Stockyards gedeelte van Fort Worth, waarin we daarvoor verbleven, maar het ademde ook zeker de sfeer van de Verenigde Staten. We hadden nu een paar parken en monumenten gezien, maar waren eigenlijk op zoek naar een hele ongewone toeristische trekpleister. Op verschillende fora had ik voorafgaande aan de reis gelezen over een aparte bezienswaardigheid in de stad die we zeker even moesten gaan bezoeken. We moesten daarvoor naar een park lopen tussen Elm Street (Freddy Krueger hebben we daar helaas niet gezien) en Main Street. Het was even zoeken, maar op een gegeven moment zagen we in de verte het vreemde gestalte.
Een grote oogbal van maar liefst 9 meter hoog lag in het gras. We liepen over Stone PI en openden een hek om in de tuinen van het vijfsterren Joule Hotel te geraken. De enorme oogbal vond ik er ontzettend vreemd uitzien. Het was een sculptuur gemaakt door de multimediakunstenaar Tony Tasset. Deze in Cincinnati, Ohio, geboren kunstenaar maakt werken die voornamelijk bestaan uit video, brons, was, beeldhouwkunst, fotografie, film en taxidermie. Hij is mede bekend vanwege zijn grote sculpturen en een daarvan staat dus in het centrum van Dallas. Het Joule Hotel ligt op een steenworp afstand van het kunstdistrict van Dallas en heeft een uitgebreide collectie van originele kunstwerken. Deze collectie aan kunst is zo groot geworden dat er door het hotel een aantal van de werken over de straat en in een beeldentuin zijn geplaatst. The Eye, zoals het werk van Tasset officieel heet, is het eerste beeld dat het Joule Hotel in de beeldentuin heeft geïnstalleerd. In 2007 creëerde Tasset “The Eye”, vanuit een foto van zijn eigen oogbol, in samenwerking met een bedrijf dat gespecialiseerd was in het maken van figuren van glasvezel. Het werk was in eerste instantie onderdeel van een tijdelijke tentoonstelling in Chicago, daarna werd het in een loods opgeslagen, tot aan het moment dat het door de eigenaar van The Joule werd gekocht en tentoongesteld in Dallas.
Ik heb best veel aparte dingen in mijn leven gezien, The Giant Eyeball in Dallas hoort daar ook zeker bij. Ik heb een tijdje naar het oog staan kijken en eigenlijk vond ik het maar akelig om te zien. Het oog was aan de zijkanten met bloed doorlopen en de grote blauwe pupil leek in het luchtledige te staren. Het was echt weer iets wat je alleen in Amerika ziet en dat vond ik op een bepaalde manier ook wel weer mooi. We besloten om een rondje te lopen, om de tuin en de oogbal heen, zodat we het vanuit alle hoeken konden zien. Hoe langer ik naar The Eye keek, des te vreemder ik het werk vond. We besloten om maar snel door te gaan naar de volgende bezienswaardigheid, namelijk het John F. Kennedy Memorial Plaza. Ik heb later nog opgezocht of dat er achter het oog een bepaalde betekenis of boodschap stond en kwam er achter dat de eigenaar van The Joule in eerste instantie een parkeergarage wilde bouwen op de plaats van de beeldentuin. De naburige bedrijven staken daar echter een stokje voor en zeiden dat een parkeergarage “een doorn in het oog” zou zijn voor de omgeving. Door het kunstwerk te plaatsen heeft iedereen nu zicht op het oog. Het is een dure manier van de eigenaar van The Joule geweest om de buren een hak te zetten. Toen ik dat las kreeg ik direct meer gevoel bij het kunstwerk en snapte ik waarom het was geplaatst.
