Adres: 800 Boylston St, Boston, MA 02199, Verenigde Staten
Jullie hebben al een paar keer kunnen lezen over mijn reis naar Massachusetts, ik verbleef voornamelijk in Boston, maar ben ook zo’n 1,5 dag op roadtrip geweest. Om deze roadtrip te kunnen doen hadden we natuurlijk ook een auto nodig. Deze auto huurden we vooraf via Expedia bij de maatschappij National, welke in het gebouw met de naam Prudential Center gevestigd was. Op de dag dat we deze huurauto weer terug inleverden op locatie zijn we nog even in het Prudential Center gebleven. Er bevond zich namelijk nog een activiteit in het gebouw, welke bij de Go Boston Card (waarover wij de beschikking hadden) inbegrepen was. Dit was de Skywalk Observatory, een observatieplatform op de 50ste etage van de wolkenkrabber. Ik vind het altijd geweldig om zo hoog in een gebouw te zijn, heb mooie en goede ervaringen met andere uitkijkpunten waar ik ben geweest en dus wilde ik deze activiteit in Boston niet overslaan, zeker nu we toch al in het gebouw waren.
De Skywalk Observatory in het in 1964 geopende Prudential Center is het enige hoge observatorium in Boston en zelfs in de gehele staat Massachusetts. Het biedt een adembenemend uitzicht over de stad met al haar omliggende gebieden. Het wordt vaak door de lokale bevolking aanbevolen om het als eerste stop tijdens een verblijf in Boston te bezoeken, omdat je dan direct een goed beeld van de stad krijgt. Er wordt een uniek uitzicht geboden over de omgeving en de architectuur. Het bezoeken van het observatieplatform is een geweldige manier om kennis te maken met de prachtige hoofdstad van de staat Massachusetts. Op een heldere dag kun je vanuit het uitkijkpunt tot wel zo’n 120 kilometer afstand ver zien. Het is een zeer populaire locatie voor feesten, partijen en privé-evenementen voor maximaal 1.000 gasten. Elk jaar wordt de Skywalk Observatory door meer dan 200.000 mensen van over de hele wereld bezocht en daar ben ik er inmiddels dus ook een van.
De locatie van de liften naar de Skywalk Observatory bevond zich op enkele meters afstand van het kantoor van het autoverhuurbedrijf. We hoefden gelukkig dus niet lang te zoeken naar waar we naartoe moesten lopen. We wandelden naar de liften en drukten op het knopje. Lange tijd hoorden we allerlei geluiden van de lift, maar het duurde erg lang voordat de deuren van de lift open gingen. We hebben zeker enkele minuten staan wachten. Op het moment dat we de lift betraden kwamen er nog wat andere mensen bij ons staan en vervolgens vertrokken we omhoog. We konden kiezen voor de 50ste en 52ste etage. Ik had al gelezen dat er op de 52ste etage een bar en restaurant aanwezig was met de naam Top of the Hub Restaurant and Lounge. Daar zouden we later even gaan kijken, maar we besloten eerst om bij 50 uit te stappen. Ik ben wel eens in hele snelle liften geweest, bijvoorbeeld in New York en Dubai, maar bij die snelheid kwam de lift naar de Skywalk helaas niet in de buurt.
Het duurde
dus wel even voordat we boven waren. De overige mensen die bij ons in de lift
stonden waren vrij net gekleed en zij bleven nog even staan tot de volgende
stop. Toen we de lift uitkwamen arriveerden we direct bij de entree van het
observatiedeck. Ik liet onze Go Boston Cards vanaf mijn telefoon scannen en
vervolgens kregen we de toegang toegewezen. Er werd echter medegedeeld dat er
een privé aangelegenheid aan de gang was, waardoor niet de gehele Skywalk
geopend was en we kregen de vraag of dat we het dan wel wilden bezoeken. Het was de
enige dag dat we daar in de buurt waren en waren nu ook al boven dus besloten
we om de ruimte gewoon te betreden. Er hingen een aantal koptelefoons, waarmee
we naar informatie konden gaan luisteren, maar we besloten om die te laten
hangen en zelf rond te kijken. Nog voor ik naar het eerste raam liep kwam ik
langs een bord met de tekst “Dreams of Freedom, Boston’s Immigrant Experience”,
naast een uitkijkpunt bleek de Skywalk Observatory ook een (interactief) museum
te zijn.
Het voelde goed om in de Skywalk rond te lopen, ik wandelde rustig langs alle ramen en keek ver voor me uit. Ik zag bekende gebouwen, waar we de dagen ervoor al waren geweest, maar ook bouwwerken waar we later nog naartoe zouden gaan, zoals bijvoorbeeld het stadion Fenway Park van de Boston Red Sox (Amerikaans kampioen in 2018, maar ze willen zelf graag de wereldkampioen genoemd worden). Ik vond het geweldig om het baseballstadion van zo’n grote hoogte te zien, met een beetje inzoomen van mijn camera keek ik zo het veld op. Ik vond het ook erg interessant om een wolkenkrabber (de One Dalton) in aanbouw te zien, het leek erop alsof deze hoger zou gaan worden dan het Prudential Center (na het even opgezocht te hebben, blijkt dat ook zo te zijn. Het gebouw zal 61 etages hoog worden). Ik heb echt respect voor de mensen die daar aan het werk waren, je moet het maar kunnen op zo’n grote hoogte in de buitenlucht, maar ze zijn het natuurlijk wel gewend.
Na 3 van de 4 kanten van het Skydeck gezien te hebben kwamen we terecht bij het gedeelte dat helaas afgesloten was vanwege het privé evenement. Ik vond het jammer, want had de laatste zijde ook graag willen zien, maar ja we waren er voor gewaarschuwd en ik wist dan ook dat het komen ging. Ik besloot daarom om mijn aandacht te richten op het museumgedeelte van de ruimte. Ik begon met het bekijken van de informatieborden en las verhalen over de immigranten welke in het verleden vanuit Europa naar Boston waren gekomen en de dromen naar vrijheid welke zij hadden. De koffers van de immigranten, welke ik eerder ook al in Ellis Island, New York, had gezien stonden opgesteld en aan de hand van bewegende beelden werd het nodige over de overtocht vanuit Europa gepresenteerd. Er kon meegedaan worden aan een spelshow met vragen over de Amerikaanse geschiedenis en ik vond het grappig dat ik het antwoord op best wat vragen goed had.
Natuurlijk bevond zich in de ruimte van de Skywalk Observatory ook een gift shop, waar we even in hebben gekeken, maar ook een theater waar films over Boston (This is Boston, Wings over Boston en Dreams of Freedom) werden afgespeeld. Het was een ruim theater, met drie schermen naast elkaar, zodat je een erg goed breed beeld van de stad werd getoond. Het bekijken van deze films was ook bij de entree inbegrepen, maar ik keek liever nog even zelf door de ramen naar buiten en bleef genieten van het uitzicht dat geboden werd. Nadat we alles hadden gezien en bekeken besloten we om de ruimte te verlaten en de lift naar boven te nemen, op weg naar de 52ste etage. Na eenmaal boven in het Top of the Hub Restaurant and Lounge aangekomen te zijn zagen we direct dat het er ontzettend druk was en dat er geen plek voor ons aan de bar was. Bovendien voldeden we ook niet echt aan de kledingvoorschriften welke werden gehanteerd en dus besloten we dat het beter was om maar weer snel naar beneden toe te gaan.
Het grappige van de rit naar beneden was het feit dat de lift een aantal (digitale) geluiden maakte waardoor het net leek alsof er iets gebeurde en we naar beneden zouden storten. Dit was trucage en een vrouw die een beetje dronken uit de bar was gekomen schrok daar ontzettend van. De rest van haar groep die erbij in de lift stond moest er om lachen en ze zeiden tegen haar dat ze de laatste cocktail beter niet had kunnen nemen. Het was echt een hele geinige gewaarwording en de geluidsgrap van de lift kwam daardoor perfect tot zijn recht. Ondanks dat iedereen zei dat het niet echt was zag ik de opluchting op de vrouw haar gezicht toen we uiteindelijk heelhuids beneden waren aangekomen en de deuren open gingen. We lachten nog even na en verlieten vervolgens het Prudential Center. Het bezoeken van de Skywalk Observatory was erg leuk, het uitzicht dat geboden werd was prachtig en bovendien vond ik het Dreams of Freedom-museum dat bij de entree inbegrepen was ook heel erg interessant. Ik vond het een zeer aangename activiteit om te doen
