Restaurant: Hooters of West End
Adres: 2201 N Lamar St, Dallas, TX 75202, Verenigde Staten
Gedurende onze laatste volledige vakantiedag in Dallas, en tevens ook van de volledige rondreis door Texas, hadden we een vol programma op de agenda staan. Overdag bezochten we onder andere het Old Red Museum of Dallas County History & Culture, The Sixth Floor Museum at Dealey Plaza en The Dallas World Aquarium. Na deze activiteiten hadden we zin om even ergens iets lekkers als tussendoortje te gaan eten. We moesten alleen nog even kijken waar we dat zouden gaan doen. Het bleek al snel dat er in de buurt waarin we rondliepen, het West End Historic District, genoeg bekende ketens te vinden waren. Het West End District is de omgeving in Dallas die bekend staat om de plekken welke de voormalige president John F. Kennedy herdenken. Het gebied wordt door veel toeristen bezocht en daar heeft de horeca natuurlijk op in weten te spelen, door er een aantal verschillende restaurants te openen. We zagen vestigingen van Dick’s Last Resort, Corner Bakery, Enchilada’s, House of Blues en Hooters en na even overleg te hebben gevoerd besloten we om naar dit laatstgenoemde restaurant toe te gaan. We hadden namelijk zin in wat lekkere gebakken kippenvleugeltjes met een goeie saus en wisten dat we die bij Hooters konden krijgen. We moesten alleen even kijken waar de zaak zich precies bevond.
Hooters is een restaurantketen van twee niet-beursgenoteerde Amerikaanse bedrijven, namelijk Hooters of America, Inc. gevestigd in Atlanta, Georgia en Hooters Inc, gevestigd in Clearwater, Florida. Op 1 april 1983 is Hooters opgericht in Clearwater, Florida. Voor deze datum is bewust gekozen, omdat de 6 zakenlieden die het bedrijf opstartten dachten dat hun idee zou gaan mislukken en dat het dus een grote grap zou gaan worden. Het eerste restaurant opende op 4 oktober 1983 in een voormalig vervallen nachtclub, die was opgeknapt en verbouwd tot het Hooters-restaurant. In 1984 kocht Hugh Connerty de rechten van de 6 zakenlieden en hij heeft de keten uit weten te breiden tot aan het begin van de 21ste eeuw. In 2002 werd Hugh Connerty, voor een groot gedeelte, uitgekocht door een aantal investeerders uit Atlanta en zij startten vervolgens Hooters of America, Inc. op. Hooters, Inc. bleef in Tampa Bay, Chicago en Manhattan opereren en de rest van het land wordt nu door Hooters of America, Inc. bedient. Op dit moment zijn er meer dan 400 restaurants van Hooters te vinden over de hele wereld. Het bedienend personeel van de keten bestaat voornamelijk uit Hooters-Girls, dit zijn vrouwen in een strak topje en kort oranje broekje, zij vormen voor een belangrijk deel het imago van het bedrijf.
Het Hooters-restaurant waar we naar op zoek waren bevond zich op de hoek van een straat. Een tweetal grote uilen stonden op de uitkijk voor het gebouw en dat vond ik wel mooi om te zien. De bekende oranje letters, die samen het woord Hooters vormden, hingen aan het gebouw en de oranje zonneschermen maakten het geheel in stijl af. We wisten dat we goed waren gelopen en liepen even om het gebouw heen, zodat we bij de ingang van het restaurant aankwamen. We liepen de zaak binnen en werden welkom geheten door de hostess. Ik keek direct mijn ogen uit, het was namelijk een ontzettend groot etablissement. Er werd verteld dat het de grootste vestiging van Hooters ter wereld was en dat geloofde ik ook wel. Aan de rechterzijde bevond zich een groot restaurantgedeelte, mensen waren er aan het eten en sportwedstrijden aan het kijken. We gaven echter aan dat we liever in de barsectie wilden gaan zitten. We werden daarom naar de linkerkant van het restaurant gebracht. De ruimte had een aantal hoogteverschillen, onderaan was een grote bar te vinden, met daarachter ook weer een zitgedeelte en vanaf de bovenste ruimte werd er een mooi zicht op de bar en televisieschermen geboden. We besloten daarom dat we graag boven wilden blijven zitten en namen plaats aan een hoge ronde tafel met een tweetal krukken er aan.
Na even gewacht te hebben kwam er een serveerster aangelopen die ons de verschillende menukaarten uitreikte. Tevens werd er gevraagd wat we wilden drinken. Mijn kameraad bestelde een Pepsi Cola en ik keek even in het menu, waarin de verschillende bieren beschreven stonden. De El Grito van Four Corners Brewing Company uit Dallas, Texas, kende ik nog niet. Het bleek een gewone lager te zijn en daar had ik wel zin in. Ik besloot daarom dan ook om dit biertje van de tap te bestellen. We wisten nog niet direct wat we er te eten bij wilden bestellen, we moesten eerst nog even goed in het menu kijken. De serveerster zou later terug gaan komen om de rest van de bestelling op te nemen. Op het menu stonden een groot aantal echt Amerikaanse gerechten, zoals hamburgers en friet, maar wij waren voor de kipstukken naar het restaurant toe gekomen. Na even gekeken te hebben naar alle verschillende soorten Chicken Wings besloten we om te gaan voor een bord met een tiental in bacon omhulde gegrilde kippenvleugels in Daytona Beach-saus, geserveerd met een dressing van blauwschimmelkaas. Daarnaast kozen we ook nog voor 10 “Smoked Wings”, dit waren gerookte, met Texas BBQ kruiden ingewreven, kippenvleugels, ook met een bakje blauwschimmelkaasdressing.
De drankjes werden op tafel gezet en onze bestelling van de Chicken Wings werd genoteerd. Het biertje was in een ijskoud glas geserveerd, ik had een behoorlijke dorst gekregen vanwege de warmte buiten en nam direct een flinke slok. De El Grito was vrij waterig, eigenlijk zat er maar weinig smaak aan, maar het was wel lekker dorstlessend. Qua kosten had ik beter voor een water kunnen kiezen, maar daar maakte ik me verder niet druk over. Het werd al wat drukker in de bar, het was woensdagmiddag, zo rond 13:30 uur, en ik denk dat er wellicht nog wat mensen verlaat kwamen lunchen of naar het voetballen kwamen kijken. Het viel me op dat het interieur in het restaurant er nog allemaal erg nieuw en netjes uitzag. Vrijwel al het meubilair, de muren en het plafond was, zoals gebruikelijk, vanuit hout gefabriceerd en dat creëerde wel een gezellige sfeer. Het was een echte American Sportsbar en ik vond het leuk om er in aanwezig te zijn. Ik telde het aantal televisieschermen, maar op een gegeven moment werd ik afgeleid en raakte ik de tel kwijt. Het waren echt veel televisies, er werden een aantal verschillende sportprogramma’s op uitgezonden, waaronder de voorbeschouwing op de Champions League wedstrijden die op het punt stonden om te gaan beginnen in Europa. Dat blijf ik toch altijd vreemd vinden, dat gedoe met het tijdsverschil.
Nadat we iets langer dan 10 minuten aan het wachten waren kwam de serveerster naar onze tafel toegelopen. Ze had de beide borden met kippenvleugels in haar handen en zette deze voor ons neer. De Chicken Wings lagen op een vetvrij papiertje met daarbij ook de bakjes dressing. We besloten allebei om eerst een in bacon omwikkelde kippenvleugel te proberen. Ik had dat namelijk nog nooit gegeten en was erg benieuwd naar hoe het zou gaan smaken. Het was een lekker dik stuk kip, het spek eromheen was hard en krokant gebakken en de Daytona Beach-saus maakte het geheel af. Ik vond het echt heerlijk, de combinatie van kip en varken smaakte naar meer en ik at de botjes helemaal kaal. Het was echter wel een knoeiboel, we aten de kippetjes met onze handen, waardoor we helemaal onder de saus zaten. We hadden nog 18 kippenvleugels te gaan, dus besloten om nog maar even te wachten met het gebruiken van de vochtige doekjes, we zouden anders bezig blijven. We gingen vervolgens verder met het proberen van een van de gerookte Chicken Wings. Ook nu zat er weer veel vlees aan de botten. Het barbecue-kruidenmengel, waarmee de stukken waren ingewreven, gaf een lekkere smaak af en de dressing van blauwschimmelkaas was een perfecte aanvulling op de gerookte kippetjes.
We waren lekker van de verschillende kippetjes aan het genieten toen onze serveerster er met een nieuw glas Pepsi Cola aan kwam gelopen. Ik had mijn glas met El Grito inmiddels ook al leeg en had zin om nog een ander biertje te drinken. Ik vroeg aan de serveerster of er nog wat bieren buiten de kaart om werden geschonken, maar daar kon ze mij helaas niet zo snel antwoord op geven. Wel zag ik in het menu nog een pilsje staan die ik nog nooit gedronken had, maar eigenlijk ging mijn voorkeur daar niet naar uit. Het was namelijk een Bud Light Orange, normaal ben ik helemaal niet van zulke “biertjes”, maar omdat ik verder alle andere biersoorten van de kaart al wel eens eerder gedronken had besloot ik dan toch maar om voor de sinaasappelversie van de Bud Light te gaan. De serveerster vond het volgens mij geen eens echt een vreemde keuze, maar zelf moest ik toch nog even wennen aan de bestelling die ik zojuist had gedaan. Al snel werd het biertje voor me op tafel gezet, het glaswerk leek op een flesje Corona (toentertijd was dat nog geen ziekte, maar slechts een Mexicaans biertje), maar de smaak van het bier was toch heel anders. De Bud Light Orange smaakte vrijwel hetzelfde als een Fanta, alleen dan met een heel klein beetje alcohol. Het was lekker fris, maar daar was verder eigenlijk alles mee gezegd.
De borden waarop de kippenvleugels lagen werden steeds leger, we aten alle stukken rustig op. Ik vond het heerlijk om al mijn botjes helemaal af te kluiven. Mijn handen werden er niet bepaald schoner op, maar ik was wel echt aan het genieten van de lekkere kippetjes. De ambiance in het restaurant was goed en ik baalde ervan toen we alle 20 Chicken Wings helemaal op hadden gegeten. Vooral de kippenvleugels met bacon eromheen vond ik verrukkelijk, daar had ik er nog wel een paar van gelust. Er was nog wat van de dressing van blauwschimmelkaas over en met wat van mijn botjes schraapte ik het bakje nog even leeg. Ik pakte wat van de pakjes met vochtige doekjes erbij en maakte er mijn handen mee schoon. Ik had echt goed mijn best gedaan zag ik. Nadat we aan hadden gegeven verder niks meer te gaan bestellen kregen we de rekening uitgereikt. In totaal moesten we een bedrag van $ 46,73 betalen. Dat vond ik best veel, maar we hadden wel lekker gegeten. De biertjes waren wat minder, maar het was wel erg gezellig en leuk geweest. Nadat we het bedrag afgerekend hadden liepen we nog even door de zaak en keken in het winkeltje van de “World’s Largest Hooters”, om daar mogelijk nog een magneet te kopen. Ik vond ons bezoek aan Hooters Dallas erg geslaagd, het was een lekker tussendoortje van heerlijke kippetjes.
